Sing along

Het is de 'dag van het meezingen'. Ik kan je vertellen, dat is geen heel mooie dag.

De vrouw op het station, middelbare leeftijd, oranje geverfd haar, vlassig en vaal. Alleen, op het nieuwe bankje, met haar discman. "Hummenehumme haaaa, hmnmnnmnhmn, lalala haaaaa". Nee mevrouw, dat kan niet, niet in het openbaar, u zet uzelf voor gek.

De man die keihard op het keukenraam klopt. Kort grijs haar, een klein baardje, zijn mond een beetje open als hij nog een verse streep blauw op het kozijn zet. Weer zo'n radio met slecht geluid. "Take me, nananaa, yeah, lalala, hmnmnn hmnmnn". Nee meneer, dat kan niet, niet terwijl je bij onbekenden voor het open raam staat, en u irriteert me.

Stijgende irritatie

Even een kleine werkzaamheden-update:

Ik heb gisteren zelf het balkon maar schoongeveegd. Schoonmaken komt na de zomer wel weer. Ik kan nu toch niet meer op het balkon zitten. Want:

Ik word GEK, KNOTSKNETTERGEK van dat IRRITANTE achteruitrijdgeluid van zekersteweten meer dan de toegestane hoeveelheid decibellen. Een pauze houden, een tijdschrift lezen, een schoolboek bekijken, NIETS IS MEER VEILIG! Zijn er geen mannen die op je balkon, voor je raam, of op je balkon én voor je raam staan, dan is er nog wel DAT GELUID. GEK WORD IK! Ik heb alle deuren en ramen dicht, maar het gaat door merg en been. Ik word er niet meer wakker van (duh), maar met goed fatsoen thuiswerken gaat niet meer. WANNEER ZIJN ZE IN SHEMELSNAAM KLAAR?!?

Dom

Ja, het echte leven is weer begonnen. Na bijna twee maanden zomervakantie moet ik nu elke dag om half zeven mijn bed uit. Daar moet ik wel even aan wennen. Maar ook andere dingen moeten weer in mijn systeem komen...

Het is me wel eens gebeurd dat ik op weg naar huis vergat over te stappen in Weesp, waardoor ik een half uur lang in de polder van Almere stond te wachten op de trein terug. Maar vandaag gebeurde dat niet. Nee, vandaag vergat ik 'gewoon' om uit de metro te stappen. En daar kwam ik pas achter toen we al twee haltes verder waren. Hoezo, het toppunt van domheid?!

Goedemorgen

06.00 Ik word wakker van een mug. Shit zeg, stom beest. Het is nog donker, ik ben nog slaperig en ik heb geen zin in een muggenjacht. Ik val weer in slaap. Tien minuten later schrik ik weer wakker van hard gezoem in mijn oor. Boos ga ik onder m'n kussen liggen. Maar het is te warm, dus weer tien minuten later ben ik wel echt wakker. Het is ook niet donker meer.

06.30 Jammer maar helaas, het felle licht moet aan. Waar is dat kreng? Inmiddels is Vriend ook wakker, het beest zit aan zijn kant. Hij pakt het tijdschrift van me over en slaat mis. De volgende tien minuten kijken we ingespannen de kamer rond. Af en toe horen we gezoem, maar geen mug te zien. Ik geef op en ga weer liggen. Het licht gaat weer uit.

06.50 We schrikken allebei tegelijk weer wakker. Vriend sprint naar de lichtknop, ik zie de mug zitten, Vriend geef een knal tegen de muur en de dikke mug splut open. Ons bloed! Nouja, geen bloed van mij eerlijk gezegd, phew.

07.00 In slaap vallen lukt niet meteen.

08.00 Argh! Weer die stomme auto met achteruitrijdgeluid, wat een shitzooi!

10.00 Good morning! Lang leve mijn laatste vrije dag!

Update

Nieuwe foto's in de volgende berichtjes:

Afrikaans eten

Ardennen dag 2

Ardennen dag 5

De Corona's

Gisterenavond op de Kerkbrink: De Corona's. Feeeeeest!!!

Je loopt een rondje door het centrum, stuit op een pleintje waar vanaf een podium leuke muziek klinkt, blijft even staan, en voor je het weet ben je drie uur verder en heb je moeie voeten. Echt waar, het kan je zomaar overkomen!

De Corona's zijn vier mannen. Ze spelen covers. Maar niet zomaar covers, ze spelen wat het publiek wil! Vanaf een klein podiumpje kan je door een microfoon 'nummers aanvragen'. En ze spelen echt alles! The Rolling Stones, Marco Borsato, Madness, the Jackson Five, allemaal zijn ze voorbij gekomen. En alle teksten kennen! En alle muziek!

De gitarist en de pianist kunnen allebei zingen, ze ruilen af en toe van muziekinstrument, en de saxofonist doet ook aan mondharmonica en tamboerijn. Hoe krijgen ze het voor elkaar, super!

Het was een waar feestje, ik heb me echt vermaakt, was dat al duidelijk?

Stomme knakkerds

Argh. Ik wist wel dat ze ook nog gingen reinigen, maar waarom doen ze alles ineens zo snel achter elkaar terwijl het hele gebeuren eerst weken uitgesteld werd?!

We hadden van die rieten matjes door ons hekje gevlochten, zodat we wat meer beschut zaten op ons balkonnetje. Dat werkte in het begin best goed. Maar met de tijd verschrompelden ze. Door het weer. Afgelopen week besloot ik dat ik ze er uit ging halen. Het zag er niet meer uit en het eind van de zomer zou vast niet meer beter worden, dus zonnen zou er toch niet meer van komen.

Maar juist doordat het zo slecht weer bleef, stelde ik mijn matjes-taak uit. Het leek me niet fijn om met vieze natje matjes te moeten kloten en door het huis te lopen.

Vanmorgen zagen we al een hogedrukreinigerkarretje. Ik wist dus wel dat het er aan zat te komen. Ik heb zelfs nog ons tafeltje binnen gehaald, dat moest. "Maak uw balkon leeg", stond er woensdagavond op een vodje papier dat op de gezamenlijke voordeur zat geplakt.

Maar wáárom komt het dan niet in me op dat die matjes ook nog moeten?!

Terwijl ik aan het stofzuigen ben hoor ik ineens de waterspuit. Ik ren naar de slaapkamer en doe daar de balkondeur dicht. Ze zeggen ook niet even wat hè... Ik ga verder met stofzuigen. Dan zie ik dat ze onze matjes aan gort aan het spuiten zijn. Argh, overal rietstengeltjes. Als ik met een schaar naar buiten wil snellen om ze er alsnog (druipend en wel) snel af te halen voordat het werkje afgemaakt wordt, gaan ze al weer verder.

Ik kijk, wacht af en krijg het voor elkaar om tussen het gespuit door de matjes één voor één te verwijderen. Wat een mess.

Inmiddels zijn ze met hun hijskraan al bij het volgende flatgebouw. En ons balkon zit nog steeds onder de troep en blauwe verf.

Hopelijk morgen een vervolg.

Naar school

Elke zomervakantie komt er een moment dat ik de vakantie zat ben. Dat ik genoeg vrijheid en luiertijd heb gehad. Dit jaar niet. Dacht ik. Want gisteren kwam het toch weer opzetten: "De zin om weer naar school te gaan". Over twee weken zal ik er vast alweer anders over denken, misschien zelfs al na de eerste paar lessen, maar toch, op dit moment is het een fijn gevoel. Ik mag weer.

Wat een onweer

Wow! Eerste rang! Groot scherm! VIP! Wat hadden wij gisterenavond een prachtig uitzicht over de heftige onweersbui zeg! Meer dan een half uur hebben we in de keuken naar buiten staan staren. De hemel verlicht, de lucht doorklieft en wij maar "aaah" en "oooh" roepen. Tof!

Lekker lekker!

Van verflucht krijg je zin in... Ja! Koekjes bakken!

Nouja, het één kwam niet voort uit het ander, maar het was wel een leuk streven om te proberen een vieze lucht met een lekkere lucht te bestrijden.

Maar ik vond dus dat ik koekjes moest bakken omdat ik nog een ingedikt kokosprutje in de kast zag staan.

Ik rondkijken op internet voor een leuk receptje, zijn ze allemaal anders! Compleet verschillende verhoudingen overal. En natuurlijk geen recept waar een kokosprutje in voorkwam. Dus heb ik zelf maar wat verzonnen. Kan er zo bij op de lijst. Maar ze zijn gelukt! Ploenk kan echt wel koekjes bakken!

Werk in uitvoering

*skrch skrch skrch*

Om tien voor acht worden we wakker van een irritant geluid bij het raam. Ja hoor, hebben de bouwvakkers net deze ochtend uitgekozen om ons slaapkamerraam te komen schuren. Nou ja, opstaan dan maar hè. Ik heb nu al drie ochtenden van auto's gedroomd omdat het hijskraanding wat ze buiten hebben staan, voortdurend een 'achteruitrijdgeluid' maakt, dat was al erg genoeg, maar nu kan ik helemáál niet meer slapen!

Om negen uur zit ik gedoucht en wel met een ontbijtje op de bank. Niets meer te horen. Nergens. Leuk, 's morgens vroeg een slaapkamerraam schuren en dan weer verdwijnen...

Om kwart over tien zit ik achter m'n computer in het kamertje. Ineens springt er met een harde bonk een man op het balkon. Ik moet al de deuren en ramen open doen en fluitend begint hij te schuren. Later staat hij schilderend voor mijn raam. Best vervelend.

Anderhalf uur later is hij weg. Het balkon is een ravage, m'n vensterbank zit onder de blauwe verfspetters en het hele huis stinkt naar verf. Bah.

Zing!

En mijn lievelingslied van Herman is momenteel degene in samenwerking met Brainpower:

Yo, bob jij of bob ik? Iedereen bobt
Want die beat is zo dik

Brainpower, Boney M

Aoh op deze plaatje kan ik de hele nacht doordansen

De zorgen in je kop zijn bovenal grauw
Dus je party't er op los; overal wauw
Je doet wel braaf maar je hoopt op iets stouts
Want zoenen is zilver en bonnen is goud
Straks liggen we vaster dan een foto zou
Door en door, als Yoko Onos rauw
Iets lekkers aan de haak slaan, dat hoop je dus nou
Tot je zoveel zuipen zou, het loopt uit de klauw
Je weet dat er meer is dan gewoon maar wat lauws
Als je rode Breezer smaakt naar stroganoffsaus
Je voelt je overhoop en wanhopig benauwd
Gezichtskleur zwicht, aanlopend tot blauw
En je lichaam heeft de vorm van een slopende bouw
Want je enkel ligt al gauw overhoop met je mouw
Doe maar net alsof je showt met een pose zo rauw
Voel die flow nou of sta hopeloos in de kou

Ik dans, ik dans, ik huppel en ik spring
Ik draai een pirouette en ik zing
Een dans alleen of in een ringelrij
heel treurig en dan hopla weer heel blij

Battle rappers op deze track die gasten gaan zingen
Draai die plaat in Tussaud en de billen gaan swingen
Dansvloer voor sjansvoer is dit het mooie medium
En vroeger droeg iedereen van die rode palladiums
Leren medaillons roff en doordacht
Hoge Adidas of die gevlochten van Taft
Veel minder erkend, B. was Hip Hop de shit G.
PE was militant en R&B swingbeat
Wat was dat ding nou, dat was dat ding nie
Je hoefde die beat niet al had 't die swing nie
Illen op Paris of dansen op King Bee
Nam 'r vergif op in (WHAT!!) op BBD
Kick snare hi'hat vond ik 't vrij vet
Eric B. & Ra, Tuff Crew tot Hijack
Rob Base, Run DMC en Guy, man
en Ultra - Yo die tijd was hype, hè

Ik dans, ik dans, ik huppel en ik spring
Ik draai een pirouette en ik zing
Een dans alleen of in een ringelrij
heel treurig en dan hopla weer heel blij

Ben je één met de muur? Weet dat je dan gaat
Als ze deze draaien, want dit is mijn dansplaat
Speel je Tekken 3 of check je Dragonball Z
En dig je 'm openbaar of zeg je het lekker nie
Overdreven? Slechts een tikkie
En gasten doen lekker jiggy
Lekkere chickies
Die chillen met billen, weer heftig ritmisch
Ander deel van de één, als guacemole-avocado
De tequila die ik wil is nu Don Julio Reposado
(Wowwow!) Heb je hem niet, oké chill, ho maar
Doe niet zo sloom, ja? Ik neem Corona
En je moet wel van hout zijn voordat je weer stopt
Want ik blijft langer hangen dan de wallen van Wim Kok

Ik dans, ik dans, ik huppel en ik spring
Ik draai een pirouette en ik zing
Een dans alleen of in een ringelrij
heel treurig en dan hopla weer heel blij

Een rollebol of een flikflak
Een duvel uit een doosje
Als een grote ronde bonte stuiterbal
Een bromtol als een sprinkhaan
Een stuiterende jojo
Als een mooie lieve stille witte zwaan

Ik dans, ik dans, ik huppel en ik spring
Ik draai een pirouette en ik zing
Een dans alleen of in een ringelrij
Heel treurig en dan hopla weer heel blij

Ik dans, ik dans, ik huppel en ik spring
Ik draai een pirouette en ik zing
Een dans alleen of in een ringelrij
Heel treurig en dan hopla weer heel blij

Sjaakieie!

Whie! Het heeft even geduurd, maar ik ben dan toch eindelijk naar
Sjakie en de Chocoladefabriek geweest! Het was super! En chocola!

Positief ten opzichte van de versie uit 1971:
- Johnny Depp!
- Het huisje!
- Allemaal dezelfde Oompa-Loompa's!
- Het einde, dat was in 1971 erg raar

Negatief ten opzichte van de versie uit 1971:
- Willy Wonka is een beetje over-the-top
- De Oompa-Loompa-song zit er niet in!
- Allemaal dezelfde Oompa-Loompa's!

Het is een tijdje terug dat ik de eerdere versie gezien heb, maar de films verschillen eigenlijk best wel van elkaar. In allebei de versies zitten dingen die leuker zijn dan in de andere. Een overeenkomst is dat ze allebei veeeel te kort zijn!

Binnenkort doe ik een Sjakie-revival door het boek weer eens te lezen. In de chocoladefabriek én in de grote glazen lift. Tegen de tijd dat de dvd van deze versie uit is, ga ik beide versies huren en bekijken, je kunt je nu vas opgeven voor een filmnight met popcorn!

Buzzen

De site is sinds een paar weken in de lucht; www.buzzer.nl. Als lid kun je je inschrijven op campagnes. Je beoordeeld dan producten en deelt je mening met anderen. Omdat het een vrij nieuw concept is in Nederland, zijn er nog maar weinig campagnes. Maar ik heb nu de nieuwe cd van Herman van Veen in mijn cd-speler zitten. Die is natuurlijk lang niet zo leuk als de Alfred Jodocus Kwak cd's, maar er zitten leuke nummers tussen. Heb je iets te zeggen over buzzer, of wil je de cd komen luisteren of lenen, laat dan een berichtje achter! Bezoek ondertussen de buzzersite en schrijf je in!

Figureren

Op woensdagmiddag hebben we nog steeds niet bedacht wat we zullen gaan doen. Ik heb afgesproken om vrijdag met Moeder en Zus nog iets leuks te gaan doen, nu we nog allemaal vakantie hebben, maar we weten niet wát. Het is namelijk erg onduidelijk wat voor weer het wordt en we hebben ook allemaal een ander idee van wat 'leuk' is. Uiteindelijk vind ik op woensdagavond een wel heel spannend idee.

Herhaalde oproep: BNN-lab zoekt figuranten
Voor aankomende vrijdag (19 augustus) zijn we op zoek naar figuranten (18- 50 jaar) die we op locatie willen gebruiken voor een item dat we gaan opnemen. We vergoeden alleen reiskosten, maar stellen daar leuke figuratie tegenover.

Donderdagmiddag verstuur ik een huis- tuin- en keukenfoto waar we allemaal op staan. Een klein uurtje later krijg ik het bericht dat we welkom zijn. In het mailtje staat een tekst die ons nog even doet twijfelen, maar we besluiten ervoor te gaan.

Voor een item dat we doen over zakkenrollen hebben we je nodig als potentieel slachtoffer of innocent bystander. In die hoedanigheid is het heel belangrijk dat je je niet anders kleed dan je normaal doet. Geen extra make-up of opvallende kleding. Draag wat je op elke willekeurige dag aan zou trekken. Het is overigens wel handig om een (hand)tas mee te nemen. De persoon die gaat zakkenrollen weet niet dat we het hele gebeuren in scène zullen zetten. De uitleg over onze aanpak in deze zal je ter plekke krijgen.

Precies op tijd komen we bij de afgesproken plek. Er is nog niemand. Wij hadden massa's mensen verwacht waar we ons achter konden verschuilen om gewoon voorbijganger te spelen, maar helaas. We zijn uiteindelijk maar met z'n vijven. De andere twee blijven op deze locatie en wij gaan naar een terras in het Vondelpark.

Het is prachtig weer en terwijl we wachten op de cameramensen die eerst op de andere locatie filmen, zitten we lekker in de zon met een drankje. Het is leuk, het is spannend, het is grappig.

In een kwartiertje staat er op film dat de portemonnee van Zus gestolen wordt uit haar veel te ver naar achter staande tas. Moeder en ik hebben de roof vanuit onze ooghoeken duidelijk gezien. Deze jongeman mag nog wel even oefenen voordat hij net zo goed kan acteren als wij.

Als het 's middags keihard regent denken we met een glimlach op ons gezicht terug aan de ochtend op het terras.

Verjaren

Mijn vriendinnetje I. is vandaag jarig. De afgelopen twee jaren was ze op haar verjaardag in de verre buitenlanden Afrika en Indonesië. Dat krijg je hè, als je in de zomer jarig bent en graag op reis gaat. Deze zomervakantie bleef ze echter in ons koude kikkerlandje. Omdat ze moest sparen voor een half jaar stage in Griekenland. Maar nu had ze dus wel tijd om haar verjaardag te vieren.

Helaas hebben niet alle vrienden van Irene vakantie, óf zijn ze nu juist zelf in verre buitenlanden. Ook heb je figuren die bij een uitnodiging: "picknicken om tien uur" denken dat het om tien uur 's avonds gaat. Uiteindelijk zitten we met z'n achten te picknicken in het bos. Best gezellig.

Nu moet ík mijn verjaardag nog vieren. Over nog minder dan een maand verjaar ik ook alweer. Ik ben nog niet zo oud dat ik mijn verjaardag niet meer wíl vieren omdat dat mijn neus zo op de feiten drukt, maar picknicken kan ik nu natuurlijk niet meer. Dus wat zal ik doen? Vriend en ik vieren in ieder geval weer onze gezamenlijke verjaardag voor onze families. Maar vorig jaar is gebleken dat het huis dan min of meer vol zit. Er kunnen dan geen vrienden of vage kennissen meer bij.

Ik denk er nog even over na. Ideeën kunnen onder correspondentienummer 001 gedeponeerd worden in de commentbox.

Fotoalbum deel XI

Fockerdiefockfockfockfock! Dat ga je niet menen! Het laatstgekochte fotoalbum is gewoon óók nog te klein! Nou ja, niets aan te doen, een grotere kopen dan maar. Jammer genoeg komen we niet thuis met een mooie zilveren, maar met een saaie zwarte.

Als ik al m'n spulletjes heb klaargelegd en al een paar pagina's heb beplakt, schrik ik me wezenloos. AAaAaRrRrrGgGgHhHh!!!! NEEEEE!!! NEEEEE!!! Jawel, het is waar, na alle voorbereidingen en vele uren werk, ben ik verkeerd begonnen. Niet in de breedte, maar in de lengte.

Het is geen optie om het boek een kwartslag te draaien en verder te gaan. Bladen eruit halen kan ook niet. Dan vallen er legen plekken en dat is lelijk. Het kan sowieso niet, want het zal geheid mislukken. Als ik achterin begin is het ook lelijk én het is focking veel werk, want dan kan ik voor de vierde keer de foto's gaan verplaatsen.

Optie 1 - in dit boek blijven werken - is dus eigenlijk helemaal geen optie. Dus waarom doe ik dan zo moeilijk en zit ik al EEN UUR te bedenken wat ik zal gaan doen? Omdat een nieuw boek kopen zonde is. Dat wordt dan al het derde boek. Zonde van het geld.

NOU EN?! Geld is maar geld! Ik ga NU met mijn chagrijnige kop op de fiets zitten en mijn geld uitgeven aan een derde fotoalbum

En als 'ie eindelijk klaar is, dan zal *** de hele wereld hem zien!

Kleine broertjes worden groot

en kleine zusjes spelen campingbingo

Gefeliciteerd met je vijftiende verjaardag en ga je eindelijk eens scheren!

Rare lunch

Nee, niet uitslapen vandaag, Zus en ik gaan naar de fillum! Gratiesj!

Zo eens in de tijd doet de filmkrant zo'n actie. Dan kun je vanaf zondagochtend t/m vrijdagavond bellen naar een zoveel-cent-per-minuut-nummer. Dan krijg je een verhaaltje waarmee ze tijd rekken en geld verdienen, en dan kun je vervolgens een bioscoop kiezen. Op zondagochtend half twaalf was Amsterdam al volgeboekt. Gelukkig zijn er in Utrecht nog twee plaatsjes. Ik schrijf het reserveringsnummer op mijn bonnetje.

We komen aan bij de bios. Er staat een behoorlijke rij. Bij de deur levert iedereen zijn bonnetje in. Volgens mij had ik net zo goed zelf een nummer kunnen bedenken.

We kijken naar 'The Skeleton Key' en nee, die heeft niets met skeletten te maken, maar met hoodoo. Het is best een aardige film. Er had iets meer spanning in gemogen, maar vooruit, het was de moeite waard.

Dan is het tijd voor de lunch. Zus heeft zich verheugd op een high tea. Dus lopen we naar de bakkerswinkel, waar onze moeder altijd zo vol van is. We zitten buiten aan een wiebelig tafeltje. De scones zijn jummie. Dan krijgen we nog taartjes. Argh! Ik had mij verheugd op boterhammen, hartige snacks. Als ik op de kaart kijk, zie ik inderdaad dat er duidelijk stond dat we nog taartjes kregen. Ik kan nog geen halve meer op.

Ik kom met 3,5 taartje en twee bonbonnetjes op mijn schoteltje bij de kassa: "We kunnen het niet op". "Oh, jullie hadden zeker niet zo'n grote honger?" Jawel! Maar wie eet er nou taartjes als lunch?!

Noodweer

Het is een uur of twaalf. Ik moet binnen nu en een uur bij Zus zijn. Want ik ga haar helpen het huis schoon te maken. Maar eerst gaan we samen lunchen. Daarvoor moet ik nog even naar de supermarkt. Waar ik meteen eten haal voor vanavond.

Mama komt morgen thuis van twee weken vakantie. Daarom moet het huis schoon zijn. En daarom gaan we óók cake bakken. Chinese cake, had ik bedacht. Vandaar dat ik naar het winkelcentrum ga. Eerst naar de Chinese toko en dan naar de supermarkt.

Als ik richting de uitgang van het winkelcentrum loop met een tas vol spullen en een zak brood in mijn hand, zie ik dat het ontzettend donker is buiten. Het lijkt wel half tien 's avonds. Er staan mensen te schuilen. Ik ga er bij staan. Als ik er vijf minuten sta, krijg ik een sms van een klasgenootje: "Hoe was je vakantie? Ik heb je kaartje ontvangen. Ik zit nu in Italië aan het zwembad, jouw adres heb ik helaas niet." Ik schrijf terug dat ík helaas aan het schuilen ben voor een stortbui. Drie kwartier later had ik kunnen zeggen dat ik ook aan het zwembad zat...

Want het blijft maar tekeergaan. Keiharde regen en onweer. Sommige mensen zijn ongeduldig en rennen langs, verscholen onder een klein parapluutje, diep weggedoken in een regenjas, of gewoon in hun zomerse shirtje.

Hoe later het wordt, hoe minder nut die bescherming heeft. De straat is veranderd in een rivier. Eerst zie ik wel dat er plassen komen en dat het water door de goten stroomt, maar pas als ik mensen de straat zien oversteken, besef ik hoe erg het is. De hele straat staat onder een enkelshoge laag water.

De regen mindert en ik wil mijn weg naar Zus vervolgen. Ik moet een kunstje doen om met droge voeten op mijn fiets te komen. De politie heeft inmiddels al roodwitlint gespannen. Het is op sommige plekken simpelweg te diep. Ik rijd verder.

De hele rotonde staat blank. Mensen fietsen langs met blote voeten, bang hun schoenen te verliezen. Ik besluit toch maar eerst naar huis te gaan. Daar is alles gelukkig nog droog. Tja, wat wil je, op drie hoog...

Ik word enthousiast. Hier ga ik een uitje van maken. Ik pak mijn backpack in met droge kleren en mijn boodschapjes. Ik hijs mezelf in een regenvaste outfit en stop mijn fototoestel samen met een parapluutje in een plastic zak. Daar begint mijn avontuur.

Opgewonden fiets ik weer naar het centrum. Daar wacht me een vervelende verrassing; al het water is weg. Mijn energielevel zakt drastisch. Gelukkig liggen er nog een tunnel en een oud stadsdeel op mijn route. De tunnel is afgezet, het water staat kniehoog. Politieagenten fietsen door plassen en zetten nog meer stukken straat af.

Steeds stap ik af en maak ik foto's vanonder mijn parapluutje. Wat een feestje. Vrolijk maar doorweekt kom ik aan bij Zus. Liever laat dan nooit.

Geen stoeprand.

Overdekt zwembad.

Oma

Ik heb nog maar één grootouder: omaatje. De moeder van mijn moeder. De rest van mijn grootouders is al jaren geleden gestorven. Ik ken ze alleen nog maar van de foto's die ter nagedachtenis bij m'n moeder thuis hangen.

Omaatje is eigenlijk altijd mijn enige echte oma geweest. Bij haar ging ik logeren en van haar kreeg ik cadeautjes.

Toen ik ouder werd hebben we haar uit de rokken en in de broeken gepraat. Aan haar gehairsprayde lokken mogen we niet zitten, maar mijn oma is hip. "Ik heb morgen examen voor mijn scootmobiel, hihi!" Ze wist laatst zelfs te vertellen dat ze met haar bingoclubje die ze altijd taxiet in haar rode automaat Opel, tegen een rotonde op was gereden: "Ze raakten allemaal in paniek, maar ik bleef kalm natuurlijk, ik zei 'ah joh, dat regel ik wel even', en toen..."

Dat is mijn verhaal, mijn oma. Vriend had tot voor kort nog al z'n grootouders. Vier maanden geleden is zijn opa van zijn vaders kant overleden, en toen ik op vakantie was in de Ardennen kreeg ik het bericht dat zijn oma er ook niet meer was. Vandaag was haar crematie. Het was mooi. Ik moest aan mijn overleden grootouders denken, en aan omaatje. Ik hoop dat zij het nog even blijft doen. Ga voortaan maar met de scootmobiel naar bingo oma, en laat die bange dametjes de bus maar pakken!

Sjiiit

Ik dacht nog: "Het kan wel." "Het kan wel, want hij is al een keer gewassen. Na één keer wassen zal de groene kleurstof wel uit mijn xenos-handdoek zijn. Bij mijn vorige handdoek heb ik helemaal geen last gehad van groen uitgeslagen spullen die in dezelfde was zaten." Maar toen had ik waarschijnlijk geen nieuwe witte-beha's-die-ik-voor-de-eerste-keer-ga-wassen.

Bij die eerste was waar ik het net over had, bleek ik ineens in plaats van een nieuwe witte, een nieuwe mintgroene beha te hebben. "Maar nu kan het wel". Niet dus. Au revoir twee nieuwe witte beha's. Welcome, nieuwe mintgroene beha 1 en nieuwe nog mintere groenere beha 2. Snik...

Klein feestje

Jongens houden niet van midgetgolf denk ik. Zus en ik wel. Op vakantie mochten we niet van de boys. Dus daarom gaan we nu. Eerst maken we de auto schoon. Jongens houden niet van auto's schoonmaken denk ik. Wij ook niet, maar ja, wij houden ook niet van een boze moeder.

We rijden naar de Lage Vuursche. Aan de midgetgolfbaan daar hebben we goede herinneringen. Het is best wel druk. Opa's en oma's met kleinkinderen, vaders met kinderen en warempel, ook jongens. Wij gaan voor de 'biljartbaan', die deden we vroeger ook altijd. (En die is het goedkoopste. Maar nog duur, want 8,50). Overal staan stomme spreuken als 'Doe niet te hard, dit is geen racebaan, dit is biljart' of zoiets. We zijn er zo doorheen, en die baantjes zijn helemaal niet zo spectaculair als we het ons herinnerden. Gelukkig had ik wel gewonnen.

Dan is het tijd voor een tweede jeugdsentimentje: de stolpwandeling. Want die deden we vroeger bijna elke week. En die was spannend! Als we het begin van de wandeling eindelijk vinden, hebben we al honger. En we hebben niets te eten bij ons. We vliegen door de wandeling heen. Hij was niet spannend. Maar we waren dan ook vooral bezig onze vliegende knorrende buiken achterna te rennen.

Terug bij de Lage Vuursche, beroemd om zijn pannenkoekenhuizen, schuiven we aan bij 'Geen idee hoe die tent heet hij was vroeger van juffrouw Thea'. We eten jummie pannenkoeken met brie en salami. Natuurlijk hebben we genóeg geld bij ons, en nog precies tachtig cent fooi.

Dan moeten we er snel weer vandoor. Want we moeten Broertje ophalen van zijn zomerkamp. Al de hele week worden we achtervolgd door briefjes: 'E. ophalen 8-8 om 20.00'. Om 19.15 krijg ik een sms: "Ik ben er al, kom je me halen". Het lijkt er op dat ik er door mijn familie gewoon in gestimuleerd wordt vergeetachtig te blijven. "Geen probleem hoor, we helpen je wel onthouden!" Prachtig op tijd parkeren wij onze schone bolide tussen een hoop stinkende pubers met vieze kleren. Een mooie afsluiting van onze glamorous day!

Ardennen - dag 6

The End

Om acht uur gaat de wekker alweer. Ik stap naar buiten, bekijk de lucht en voel aan de tent. Het weer wordt namelijk steeds slechter en slechter, dus als de tent relatief droog is, vertrekken we vandaag. Als het zou regenen om acht uur, had ik mijn bedje weer in kunnen duiken. Maar helaas, we moeten doorzetten, vandaag wordt onze vertrekdag. Om 13.00 vertrekken we. De auto is weer proppievol.

Om half vijf zijn we weer thuis. De jongens gaan naar huis om te douchen en ik ga mee met Zus, waar we een door Broer aangerichte ravage aantreffen. We pakken onze spullen uit en nemen ook een douche. Om zeven uur zitten we in een restaurantje in de stad. Schoon en fris. Wat kan het leven toch fijn zijn.

Uitspraken

A.: Mag ik uit de categorie bestek een lepel?

Zus: Nippie!

Ploenk: Ben jij mal?!

I.: Het maakt mij niets uit.

Ardennen - dag 5

Ik hou van hobby's, puzzelen...

Wat zullen we doen? Naar een archeologisch park? Dat is vast niet veel soeps als het maar vier euro kost. Midgetgolfen dan? Wil je dat echt? Daar is toch niets aan? Het kost wel maar drie euro. De kasteelruïnen dan? Het wordt slecht weer vandaag hoor. We kunnen wel naar dat kasteel gaan. Dat is redelijk dichtbij en ook binnen. Oké. Dus off we go.

Binnen zien we spullen uit verschillende tijden en verschillende klassen. De kelder, van de werklui, ziet er authentiek uit, grove stenen en weinig poespas. Hoe hoger we komen, hoe gemaakter het wordt. Toch is het meest gemaakte, een 3d puzzel van 1,5 bij 1,5 meter, wél het allerleukste van het pand. We hebben ze allemaal in elkaar gepuzzeld.

Hoeveel moeite kun je doen?

We willen wraps eten. In winkel 1 zijn de wraps uitverkocht. Dan gaan we wel chili con carne eten, ook goed. Als we buiten staan zegt Zus: "Hebben we nou eigenlijk wel bruine bonen?". Nee dus. Maar bij een tweede bezoek blijkt dat winkel 1 helemaal geen bruine bonen heeft. We gaan op zoek naar winkel 2. We volgen de bordjes, maar kunnen hem niet vinden. Onderweg komen we winkel 3 tegen. Daar hebben ze wel goedkope mueslirepen in alle smaken, maar weer geen bonen. We zoeken nog even verder naar winkel 2, maar die blijkt gesloten te zijn. We vestigen onze hoop op winkel 4, de winkel die we al kennen, in Han-sur-Lesse. Daar vinden we uiteindelijk kidneybonen. Na drie uur kunnen we eindelijk eten.

Party!

Ohja, we staan dan wel afgelegen en we zien de hele week nog niemand, behalve de mensen van de receptie als we 's avonds een brood bestellen, maar we staan wel op een familiecamping. Daar worden dus 'leuke dingen' georganiseerd! De playbackshow hebben we overgeslagen, maar we kijken al de hele week uit naar de cocktailparty!

Meiden van dertien jaren jong staan hitsig aan te rijden tegen knulletjes van vijftien. Ik word er onpasselijk van. Waar halen ze het idee vandaan dat je zo op de dansvloer moet staan? Ohja, van de muziekzenders natuurlijk. Bah, die zouden verbóden moeten worden.

Ondanks de kinders gaan wij ook uit ons dak. Maar dan anders. We dansen, swingen en doen raar. We bestellen drie verschillende cocktails en ze zijn alledrie vies. Het doet er niet toe. We drinken cola en hebben plezier.

Ardennen - dag 4

Toeristisch doen moet ook kunnen

We rijden vanuit ons dorpje Ave-et-Auffe, dat bestaat uit tien huizen, een kerk, een café en twee glasbakken, naar het buurdorpje Han-sur-Lesse. Daar is heel wat meer te doen. Het hele dorpje is één toeristenfestijn. We vragen ons af of er überhaupt nog gewone mensen wonen. Het doet er niet toe, wij doen lekker mee.

Eerst gaan we op safari in een heus wildpark. Tja, zo heet dat. Met een soort open bus rijden we door de smalle straatjes van Han-sur-Lesse. Ik moet mezelf eigenlijk generen voor het feit dat ik in zo'n ding zit, maar dat doe ik niet, want iedereen die hier op straat loopt, heeft immers al in dit ding gezeten of gaat er nog mee weg.

Dan gaan we over een wildrooster. Hier begint het pas echt. Hier zijn wij de attractie niet meer. De everzwijnen komen meteen aangestoven. Ze maken knallende ruzie en rennen heen en weer. Zijn die dingen getraind ofzo? Over een perfect aangelegde asfaltweg rijden we verder langs hokken en velden. Het is wel leuk, maar niet meer dan dat.

Na dit avontuur besluiten we even af te koelen in het 'museum van de onderaardse wereld'. Hier worden archeologische dingen uitgelegd en zien we voorwerpen die in de grotten zijn gevonden. Jaja, de grotten, dat wordt ons volgende avontuur.

Met een open tram (eigenlijk met vier trams achter elkaar) gaan we weer op pad. Als we bij de ingang van de grotten komen, zijn er twee rijen. De linkse rij is voor Franssprekenden, de rechtse rij voor Nederlandssprekenden. Blijkbaar zijn de Nederlandse gidsen op, want we krijgen een Franse student mee, die heel zenuwachtig in zijn beste Nederlands zijn best doet om ons over alles te informeren. Meer dan een uur lopen we door de grotten. Het is erg mooi.

Aan de andere kant van de berg komen we met een bootje de grotten weer uit. Daar gaan we nog even langs 'de expo', een kleine tentoonstelling over de geschiedenis en de toekomst van de temperatuur op aarde. Ik zal jullie verklappen, de aarde zal overstromen en er komt weer een ijstijd aan. Dus wie weet wordt de nieuwe reclame van MacDonalds wel werkelijkheid. Maar dan wel zonder ons.

Ardennen - dag 3

Je aan je woord houden

Uitslapen. We hebben gisteren besloten, dat gaan we doen: uitslapen. We hebben vakantie, de vorige nacht was kort en de eerste dag was heftig. We zijn op vakantie en we hoeven niets te doen. Conclusie: We gaan uitslapen.

Om tien uur ben ik al lang en breed m'n bed uit. Midden op het veld sta ik in mijn pyjama rek- en strekoefeningen te doen. In de tent blijft het stil. Een uurtje later bakt Zus eieren voor I. en mij.

A. ligt nog in zijn slaapzak. Wij eten, we wachten, we lezen. We worden het zat. Wij kunnen niet niets doen. Als we hadden willen luieren hadden we net zo goed een last-minute all-inclusive naar Turkije kunnen boeken en de hele dag op het strand kunnen liggen. Maar daar houden wij niet van, dus dat hebben we niet gedaan. We zijn nu in de Ardennen en we willen wat dóen. A.!!! Kom je bed uit!!! NU!!! Tegen enen komt hij naar buiten met een slaperig hoofd: "Jullie wilden toch uitslapen, wat willen jullie nou, ik ben de enige die zich eraan gehouden heeft."

Avondvulling

Zoals ik al zei, we leven deze week uit de auto. Onze spullen liggen er permanent in en we gaan er overal mee naartoe. Maar we leven niet alleen úit de auto, we leven ook ín de auto. Zus is degene die ermee begint: "Ik ga in de auto zitten, bekijk het maar."

Door ruimtegebrek hebben we namelijk alleen vervelendzittende stoeltjes mee, de tent is te klein om met z'n vieren te zitten en soms is het wel erg koud buiten. Zus gaat dus zitten lezen op de achterbank. Een uur later zitten we met z'n allen in de auto. Het is te donker om nog te lezen, maar we hebben de grootste lol.

Ardennen - dag 2

Ik peddel, jij peddelt, wij peddelen

De stress in mijn hoofd is weg. Eindelijk. Het is tijd voor actie! We hebben gisterenavond goed de foldertjes bestudeerd. Vandaag gaan we kayakken! Op de Lesse. We moeten eerst een stuk met de auto richting de rivier. In Anseremme gaan we tickets kopen en dan schijnt er een trein of bus te gaan naar de afvaartplek. Als we er maar wel vóór elf uur zijn.

Om vijf voor elf vliegen we na een toeristische omweg het gebouwtje binnen. "Shit, je kunt hier niet pinnen!" We leggen al ons geld bij elkaar en kunnen behalve de tickets gelukkig ook nog kaartjes voor de bus aanschaffen. Als we in de rij staan, blijkt dat A. de tas met eten niet bij zich heeft. "Rennen!"

In Houyet stroomt de bus weer leeg. Hier kunnen we speciale lichte peddels bijhuren, maar dat kan er helaas niet meer vanaf. Met peddels van hout en metaal staan we te klungelen om al onze spullen in twee waterdichte emmers te krijgen. Dat vind de uitgifteman waarschijnlijk zo zielig, dat wij de uberhippe gele peddels for free mee mogen nemen, hoezee!

We maken twee teams en worden het water in gelanceerd. Behalve de groep uit de bus, zijn er nog eens honderden andere mensen op het water. Het is Druk. Het is ook ontzettend heet. Die factordertigzonnebrand voelt als een nutteloos laagje. Na een stukje varen, meren we aan om nog een laagje op te doen. Dit is het moment waarop we ons realiseren dat de zonnebrand aantrekkingskracht heeft. De uitgifteman geeft ons cadeaus en hier vaart er iemand bijna op ons in.

Het wordt steeds drukker en drukker op de rivier. Overal lijken er kano's bij te komen. Omdat we geen zin hebben in een inhaalslag, leggen we aan bij een friterie. En verhip, we hebben nog precies genoeg centjes voor één patatje met, en één zonder. Voordat we weer gaan varen, doe ik nog een laagje zonnebrand op m'n rug. Factor 90 heb ik nu. Of was het 36, I.? Er gebeurt niets speciaals. Hm...

Inmiddels heb ik best een beetje last van mijn spieren. Dat komt waarschijnlijk doordat A., mijn kayakmaatje, meer geïnteresseerd is in wat er om zich heen gebeurd, dan dat hij mee-peddelt. "Ik moet sturen". Tja, en zelfs dat kan 'ie niet!

Dan weten we ineens waarom de zonnebrand geen impact meer had op de omgeving. De zon is weg. Het is koud nu. Door alle haast vanochtend, zijn we vergeten extra shirts mee te nemen. Zus en ik zitten dus bibberend in het bootje. Nadat we van een watervalletje afmoesten, zijn we ook nog eens doorweekt. Dus nu zitten we doorweekt, blauw én bibberend in het bootje.

Om half vijf zijn we weer in Anseremme. Gelukkig leven we uit de auto, dus al onze backpacks met droge kleding liggen lekker op ons te wachten.

Ardennen - dag 1

Waar ben ik aan begonnen?

Aiaiaiaiai, die spullen gaan noooooit passen! Fuckiefuck, wat neemt die tent veel ruimte in beslag! Bye bye klapstoelen, jullie passen niet meer... Wat zit er allemaal in jouw tas?! Wat heb jij een megabergschoenen zeg! "Oh oh oh,waar ben ik aan begonnen..."

Sjoet! Dat die ene achterband er wat pips uitzag, oké. Maar een bandenspanning van 1.1?! Dat we het levend gehaald hebben met al die kilo's! (Nee, niet tot in de Ardennen, tot de benzinepomp om de hoek.) Argh, dat wordt dagelijks bandjes pompen. "Waar ben ik aan begonnen?"

Al die spullen, al die kilo's, al die mensen in m'n auto en ohja, ik moet ook nog rijden! Bij Antwerpen is het feest. Omleidingen, smalle wegen, spanning en sensatie! "Aaaaah! Waar ben ik aan begonnennn?!!"

"Goedenmiddag, jullie hebben gereserveerd voor in het bos, willen jullie dat nog steeds?" "Ja" "Oh, hahaha, nou, jullie mogen ook 'hier' gaan staan, we horen het straks wel" We staan 'daar' in de regen onze tent op te zetten. "Ik ben er aan begonnen, en ik zal het afmaken ook!"