Een serieus onderwerp

Gisteren kwam ik per toeval langs het kerkhof waar mijn opa, oma en nog wat bekenden begraven liggen. Ik was er jaren niet geweest, dus ik besloot even naar ze toe te lopen. Ik had er al een uurtje buiten opzitten en ik had het ontzettend koud. Terwijl ik bibberend langs alle graven liep, sommigen wel van zeventig jaar oud, kwam ik terug op mijn mening dat ik het liefste begraven wil worden. Wie wil er nu bij nacht en ontij, met hitte, koude en regen, jarenlang in de grond liggen? Eerst wordt je dakje nog goed verzorgd, maar na een aantal jaar groeit het onkruid op je hoofd. Nee, ik was er niet meer zo zeker van dat ik begraven wilde worden.

Weer terug bij de ingang liep ik nog even langs de gedenkstenen, de wand met gedenkplaatjes van uitgestrooide mensen en de urnenkast. Cremeren leek me ineens ook geen goed idee meer. Wordt je in een aarden pot gestopt en in een met spinnenwebben behangen betonnen rijtjeskast gezet, waar elke puber je dekseltje zo op kan lichten. Bah, ook geen fijn idee.

In mijn hoofd passeerden de overige mogelijkheden de revue. Toch cremeren, maar dan in een potje op de schoorsteenmantel? Wie heeft er tegenwoordig nog een schoorsteenmantel? Trouwens, ik wil helemaal niet omgestoten worden tijdens het stofzuigen. En wie zegt dat er tegen die tijd nog mensen zijn die mij in een lelijk aardewerken potje in hun huiskamer hebben willen staan? Zou jij dat willen, de as van een verbrand lichaam in je kamer? Kweetniet hoor...

Uitgestrooid worden over de zee dan? Welke zee? Die vieze grijze vervuilde Noordzee? Liever niet, denk ik dan. De Atlantische Oceaan? Dan moet er iemand afreizen naar verre oorden met een potje as in zijn bagage. Das ook raar. En misschien niet eens goedkoper dan die huurprijs van 956 euro per twintig jaar op het kerkhof.

Gewoon alleen verbrand worden dan maar, omdat dat nou eenmaal moet, en geen gedenkplek hebben voor nabestaanden?

Als ik er zo over nadenk, misschien moet ik maar snel iets op schrift stellen, anders beslissen die nabestaanden misschien alsnog dat ik de grond in moet.

Hoe werkt zoiets eigenlijk?

Nou ja, ik ben er toch nog niet helemaal uit wat ik wil en hopelijk is dat voorlopig ook nog even niet nodig...

Ps. In mijn verdere leven zal ik vast nog wel een lievelingsplek vinden. In Zweden misschien, in Italië, of op Kreta. Ik denk dat er toch iemand met mijn as af moeten reizen naar een ver oord. Dan wil ik in de natuur begraven worden, zonder potje. Gewoon hop in een gat in de bosgrond. En naast mij moet een boompje geplant worden. Ik dood. Boompje levend.

Een slechte keuze

Wow. Vorige week zaterdagavond ben ik chagrijnig en koud al om half twaalf m'n bed in gedoken, maar deze zaterdag heb ik het uitgaan opnieuw ontdekt!

Ik heb wel een paar verkeerde keuzes gemaakt. Ik had eerder weg moeten gaan van de Orion, zodat ik in de Tagrijn langer had kunnen swingen, en ik had niet mee moeten gaan naar GP, want daar is het niet leuk.

GP = als gerookte haringen in een tonnetje samen met vieze (ouwe) mannetjes. En als je om 6.00 slaapt en om 12.00 wakker wordt is dat een beetje een dubio: nog een keertje omdraaien en je dag verslapen, of opstaan en enigszins duf toch nog wat aan je dag hebben.

Mensen: volgende keer hou ik het bij de Tag.

Zoek ploenk

Patentje aanvragen?

Doe jij je handdoeken wel of niet in de droger? Ofwel, droog jij je na het douchen met zachte of harde handdoeken?

Ik behoor tot de harde handdoeken liefhebbers. Zachte handdoeken drogen namelijk voor geen meter. Daarom zijn oude handdoeken ook vaak fijner dan nieuwe en gooi ik niet graag oude handdoeken weg.

Kunnen ze geen handdoeken maken zoals die stonewashed spijkerbroeken? Gloednieuw uit de winkel, maar met de voordelen van een doorleefd model. Niet zo erg dat de gaten er al half inhangen, want gaten drogen helemaal niet, maar gewoon een beetje opruwen. Ja, stonewashed handdoeken, dat lijkt me wel wat.

Ideetje?

Das pas een goed genetisch gemanipuleerd boompje. Mooi en doelbewust.

blij blij blij

Yoohoo! Ik ben goed bezig!

Zie mijn cijferlijst van het afgelopen half jaar:

Inleiding beeldredactie 7
Redactionele automatisering V
Beeldbewerken met Photoshop V
Redactiemanagement (product) 7
Redactiemanagement (tentamen) 8
Journalistieke vaardigheden 1 7
Schrijven, redigeren, publiceren 8
Media en cultuur (opdracht) V
Media en cultuur (tentamen) 8
Marketing en marktonderzoek 7

Yesyes, alle 31 studiepuntjes die te behalen waren zijn binnen! Blij!

Patat met mayo

Over lelijke pakken gesproken, weet je wat mij nou gaaf lijkt? Een keer zo'n ver-schrik-ke-lijk-e middeleeuwse-insnoer-jurk aanhebben. Zo eentje die in de lelijkste mintkleuren bestaan. En waar dan eigenlijk zo'n witte pruik bij hoort. Terwijl je deftig aan het dineren bent met honderd bestekjes en per bord één klein hapje. Ja, dat lijkt me een keer gaaf. Maar dan wil ik hem eigenlijk het liefst niet té ingesnoerd. En als het kan wel in een mooie kleur. Zonder pruik. En dan geen deftig diner, maar gewoon door de stad lopen en patat kopen. Met mayo.

Blamage

Zondag 22 februari 2005, De Bijenkorf

Zus: "Kijk, wat vind je van dat pak daar dan?!"
Ploenk: "Pak?! Das een pyjama!"
Zus: "Hihi, nee, das een pak, haha, moet je kijken!"
Ploenk: "Haha hihi hoehoehoe !!!"

Man en vrouw komen teruglopen richting het uitgestalde blauw-blauw-zilvere streepjespak dat plat op een tafel ligt.

Vrouw: "Ja hè, hihi, moet je kíjken, die vóering!" toont ze de carnavals-achtige rood-roze-geel-felgroen-blauw-paars-oranje-groen tuttifrutti dessin voering van de pantalon.
"En moet je die príjs zien, hihihi, achthonderdnegenendertig EUro!"

De man staat er schaapachtig lachend bij in zijn roodwollen trui.

Zus, ploenk, de man en de vrouw lachen nog even met z'n allen na. Dan lopen man en vrouw weer weg. Ploenk en zus lopen een stukje de andere kant op. Ze staan bij een kledingrekje als er twee jongemannen naar de tafel lopen.

Jongeman 1, heel serieus: "Kijk, dít vind ik nou mooi."

Ploenk en zus spieden proestend nog even in de richting van de gays en gaan dan op zoek naar mama en tante. Wanneer ze die gevonden hebben tronen ze de dames mee naar hun tafel. Als ze lachend en hihi op het prijskaartje wijzen komen man en vrouw weer langs. Ze lachen nog even mee en dan toont de man nog een ander detail. De voering van het jasje is van een prachtig paars met roze tuttifrutti dessin.

Dan verlaat iedereen nog nagiechelend de plek des onheils.

Zondag 22 februari 2005, De Etos

Ploenk: "Nou ma, wij gaan ff naar het winkeltje aan de overkant."

Ploenk en zus lopen door het winkeltje met mannenkleding. Alsof ze niets geleerd hebben van het voorval in de bijenkorf lachen ze om de paarse wollen trui met op de voorkant een balk met grijze driehoekjes. Bla bla hihi bla bla haha bla.

Ploenk sluit af: "Nee, die zou ik echt noooooit kopen."
Zus: Ahum

Uit het paskamertje komt een jongen met de paarse wollen trui met op de voorkant een balk met grijze driehoekjes aan.

Zo snel zijn ploenk en zus nog nooit een winkel uitgelopen...

Regelrechte ramp

Ik kijk altijd 'Joan of Arcadia' op zondagavond. (RTL 4, 22.00, erg leuk: televisietip!)

Gisteren pikte ik ook nog een half uurtje van het programma ervoor mee. (EHBO: Eerste hulp bij opvoeden) Maar of dat nou zo'n goed idee was? SJEZES!

Het is een serie programma's waarin een Britse supernanny op pad gaat om wanhopige ouders te helpen met hun onmogelijke kinderen. En wat voor een onmogelijke kinderen! Als je dat programma één keer ziet, dan wil je geen kinderen meer. Of je denkt er in ieder geval nog een paar (duizend) keer over na. Of je zoekt vast een supernanny bij jou in de buurt.

Die kinderen in de aflevering van gisteren... dat waren gewoon geen kinderen meer, dat waren monsters! Regelrechte monsters!

Wel weer superknap hoe die nanny dat dan 'ff' oplost. Ze moet maar geen boek gaan schrijven. Want dit programma zou wel eens een laatste redmiddel tegen de overbevolking kunnen zijn...

Hoge thee

Mag ik even de groetjes doen? "Hallo mama! En Tante! En Zus! Was gezellig vandaag, moeten we vaker doen! Hoooiii!"

Dan durf je...

Goed gevoel

Het op vrijdagmiddag jammer vinden om vanaf je werk naar huis te gaan omdat je nog een hele lijst met leuke dingetjes te doen hebt.

Lekker hoor!

Zoals hier te lezen is, heb ik in augustus meegedaan aan een fotowedstrijd om een pluim te winnen. Het pluimgebeuren vond ik ook zo'n leuk idee dat ik ze voor sinterklaas wilde bestellen. De pluim heb ik gewonnen en met sinterklaas heb ik mijn familie inderdaad pluimen cadeau gedaan. Een week geleden heb ik mijn pluim ingeleverd. Ik heb een doos bonbons besteld. Ik moet zeggen: leuke beloning voor het maken van een leuke foto!

Dode vinger

Vroeger zei mijn mama het wel eens tegen me, als het koud was buiten: "Ik heb een dode vinger". "Jaja", dacht ik dan. Maar vanmiddag in de trein: "AaAaaRrRggGhHH!!!! Het is waar!! En erfelijk!!"

Ik had het een paar dagen geleden ook wel: één vinger die wat wit was vergeleken met een paar rode eromheen, maar dat trok zo weg. Deze keer blééf ie wit... en koud... en gevoelloos: DOOD!

Bijna de hele reis van Amersfoort naar huis heb ik zitten wrijven, knijpen, bewegen en weet ik veel wat allemaal nog meer. Aan het einde van de reis had mijn vinger weer dezelfde kleur als de rest, met hetzelfde gevoel als de rest en was hij niet meer koud. Maar... juist veel warmer. *zucht*

Gewoonweg vergeten

Maandagmiddag 14 februari, kwart over één: ploenk zit op haar werkplek. De baas (v) laat de hond uit, de opperbaas is op zijn eigen kantoor en de twee vaste maandagmedewerksters doen het lunchafwasje. De bel gaat. Ploenk doet de deur open. Het is de websitebouwvakker. Een verwachte gast.

Een paar seconden later (de websitebouwvakker heeft zijn jas nog aan) gaat de deurbel weer. Ploenk doet de deur weer open. Het is een vrouw. Met drie bossen bloemen. Ploenk loopt pas twee weken stage hier. Zij kent de mevrouw niet die na een "waar kan ik ze neerleggen, hier? *kwak* " snel weer wegloopt.

De bloemen zijn voor de baas en de twee vaste maandagmedewerksters. Ze zijn blij verrast. Verhip, het is ook valentijnsdag. Niemand weet waar de bloemen vandaan komen en alleen ploenk heeft de vrouw gezien...

's Avonds als ploenk haar mobi uit wil doen, ziet ze dat ze om half zes nog een sms'je heeft gekregen. Van de baas: "Komen ze net nog een bosje bloemen voor jou brengen, waren ze vergeten".

Lekker dan! Het is toevallig veel erger om vergeten te worden dan dat een onbekende geen bloemen voor jou koopt!

Have a Laugh!

Speciaal voor valentijnsdag!

Kunstig

Het Aboriginal Art Museum in Utrecht toont aboriginal art. Dat is hedendaagse kunst, gemaakt door de bewoners van Australië die nog steeds leven met de gebruiken van vroeger; de Aborigines. Zij hechten veel waarde aan hun oorspronkelijke cultuur. Met hun schilderijen vertellen ze verhalen en legendes uit hun verleden. Vooral de kunstwerken die gemaakt worden door de volkeren uit de woestijngebieden zijn prachtig. Heel bijzonder ook, wordt er dan gezegd. Ze zijn ook wel bijzonder, want ik heb nog nooit schilderijen gezien waar met symbolen hele verhalen verteld worden, en de gebruikte technieken zijn ook wel heel speciaal, maar dat kan ik zelf ook wel, denk ik dan. Hoewel... een paar minuten later betrap ik mezelf erop dat ik dat pas echt geloof als ik het ook geprobeerd heb. Maar daar heb ik dan weer veel te weinig geduld voor...

Note: Ik kan op het internet niet zulke mooie schilderijen vinden als ik in het museum heb gezien...

Lief he?!

Gedicht

Walnoten zijn handig. Want walnoten zijn lekker in een salade, walnoten zijn lekker als tussendoortje, walnoten zijn lekker op een boterham met kaas, walnoten zijn lekker op een tosti, walnoten zijn lekker door de boerenkool en walnoten zijn ook lekker in de spinazie-kruidenkaas-saus bij de pasta.

Walnoten blijven lang goed, walnoten verschaffen je werk zodat je niet te snel te veel eet, walnoten kun je overal mee naar toe nemen want ze zullen niet snel geplet worden zoals mandarijnen en met walnoten kun je lekker smijten als je boos bent.

Walnoten geven de mooie schaal die ik vorig jaar van M. en S. voor mijn verjaardag heb gekregen een dagelijks doel en walnoten zullen nooit boos op me worden als ik ze zo hard knijp dat ze stuk gaan.

Walnoten zijn goed!!!

Rijden kreng!

Vrijdag 3 december was de fatale dag. Het begin van het einde...
Net 50 dagen een rijbewijs in mijn bezit...
Mijn voet kon mij niet meer dragen en mijn enkelbanden zeiden *knap* (en ik "au!")
(Oké, mijn enkelbanden zeiden geen knap, maar ik zei wel AAAAHHHH!!!)
Nu, 69 dagen later, durft mijn voet wel weer te rijden, maar ik niet.
Maar ik moet. Ik moet van mezelf. Zodat die 7,5 maand oftewel 60 lesuren oftewel 3000 euro allemaal niet voor niets zijn geweest.
Ik moet elke zondag stukjes gaan rijden. Van kort tot lang, van dichtbij tot ver weg.
Ik moet met Vriend naast mij rijden, ik moet alleen rijden, ik moet met een auto vol mensen rijden.
Ik moet inparkeren, op een helling de auto niet laten crashen en ik moet rijden met donker en met regen.
Ik moet weer leren autorijden en naar de gamma gaan om een bovenstuk voor op mijn kledingkast te kopen. Auto, Here I Come!
Help me onthouden...

Tandartspraktijken

Mijn tandarts is een lul.

Een paar weken geleden drukte ik met mijn ondertand ineens boven ergens tegenaan. Ik wist eerst niet wat het was. Na wat klungelen met een klein spiegeltje ín mijn mond vóór de grote spiegel, kwam ik tot de conclusie dat het mijn draadje wel moest zijn. (Voor de beugellozen onder ons: een draadje krijg je aan de achterkant van je tanden als je een beugel hebt gehad, zodat je tanden in model blijven staan en je dus niet voor niets vijf jaar voor gek hebt gelopen met hele stellages in je mond. Zo'n krengig draadje waar appel zich altijd achter verstopt moet tien jaar blijven zitten.) Hij was verbogen, vast doordat er iets achter had gezeten. Ik heb hem met man en macht (en tandenstokers) proberen terug te duwen, maar het wilde maar niet lukken. Uiteindelijk gaf ik het op en bedacht ik om te wachten op mijn controleafspraak van twee weken later.

Na een week kreeg ik ook echt last van mijn ondertand. Ik vreesde het ergste. Tanden kunnen er vast niet tegen om steeds tegen metaal aan te schuren. Maar toch die afspraak maar even afwachten, het is geen spoedgeval, dus daar kom ik nooit tussen. Een week lang heb ik mijn kaak dus in alle mogelijke standen gehouden om het draadje maar niet te raken. Dinsdagochtend 8 februari om 8.00 was het zover, ploenk zat in de tandartsstoel.

Of er iets mis was met mijn tanden. Nee, maar wel met mijn draadje, die is verbogen. Maar nee, dat kon echt niet, hij zit immers vast. Ploenk moest heel vasthoudend zijn. "Meneer, er is iets mis, ik heb last!" Uiteindelijk bleek het draadje gewoonweg stuk te zijn. Hah! Daar moet een afdruk van gemaakt worden, want het nieuwe draadje moet op maat gemaakt worden. Hmm...

Nu zit ploenk de komende twee weken nog steeds met een stuk draadje. Die nog vervelender zit dan voorheen omdat de tandarts er zo aan heeft zitten poeren. Nee, daar kan hij echt niets meer aan doen, terugduwen kan niet, hij is gewoon stuk. Niet dat het hem verder iets kan schelen. Hij vraagt elke keer weer of ik weet dat ik knars, of ik misschien hoofdpijn heb, enneh, krijg je al verstandskiezen. Nee, nee, nee meneer, en die kiezen zijn er al een tijdje uit. Fijn, over twee weken weer naar de tandarts...

Sla je slag!

Een cadeaubeurs, zo zou je het wel kunnen noemen. Mits je van boeken houdt natuurlijk.

De beurzen 'EERSTE DRUKte' en 'Vers voor de Pers', respectievelijk voor boekhandelaren en de pers, worden twee keer per jaar georganiseerd door CPNB (Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek). Als MIM-student kan ik daar gratis naartoe. Een feestje.

De vorige keer ben ik niet geweest. Een klasgenootje zei toen naderhand dat ze na twee uurtjes beurs met een volle tas (nog niet uitgebrachte) boeken thuiskwam. Dat wilde ik ook wel eens meemaken. Dus zat ik gisterenmorgen om half negen in de trein richting Amsterdam. Na anderhalf uur beurs had ik inderdaad een buit van drie literaire thrillers, één drama roman, drie non-fictie boekjes en twee kinderboekjes.

Het is even sjouwen, maar de volgende keer ga ik zeker weer een gratis entreekaart ter waarde van vijfentwintig euro ophalen. Dankuwel uitgeverij 1 t/m 151!

Vals geld

Vandaag stond ik in de Hema. Een man wilde sokken afrekenen. Zijn briefje van vijf werd geweigerd. Het was vals. De caissière zei dat het altijd vijfjes zijn die vals zijn. Maar dat je natuurlijk ook wel rijk wordt van een aantal duizend vijfjes. De man moest lachen. Hij betaalde met pin. Met zijn valse vijfje én zijn sokken liep hij de winkel weer uit. De caissière hielp de volgende klant. De man dacht vast al even na hoe hij zijn valse briefje weer door kon geven. Dat zou jij ook doen. Maar bega je dan geen misdaad? Je weet dat het briefje vals is. Je gaat dus met voorbedachten rade vals geld uitgeven. Hoe zou je je dan voelen? Als je met een vals briefje je boodschapjes zou gaan betalen. Ik denk dat ik me wel een beetje schuldig zou voelen. Of in ieder geval een beetje angstig dat ze er achter zouden komen. Maar wat dan nog? Deze man bij de Hema gebeurde ook niets. Wie weet was hij zelf wel de vervalser. Maar wie zal dat ooit weten? Het is immers maar een vijfje...

Goed doen

Iets goeds doen voor je medemens kan heel simpel zijn.

Je kunt je sip voelen, vervolgens iets terugvinden waarvan je niet eens meer wist dat het bestond en je het volgende moment beseffen dat je eigenlijk best gelukkig bent.

Daarna volgt 'het goede doen'. Bijvoorbeeld de eerste stap zetten om een verwaterde vriendschap weer op te bouwen. Ik hoop dat het mij lukken gaat.

Voor Erik

Instant-moe

Ik ben al de hele dag moe.

Ik stond op: ik was moe. Ik zat op de fiets naar de trein: ik was moe. Ik stond op station Amersfoort 25 minuten in de kou te wachten op een bus: ik was moe. Ik zat op kantoor op een vervelende bureaustoel te werken: ik was moe. Ik kwam thuis en ging koken: ik was moe.

Eigenlijk ben ik al moe vanaf zaterdagmiddag. Vanaf toen ben ik bijna constant moe geweest. Elke dag. Dag en nacht eigenlijk wel. Maar vandaag nog het meeste, want de buren hebben een baby en die houdt er van om lekker 's avonds en 's nachts te janken. Daarom ben ik óók moe. Zaterdag kan ik eindelijk wat langer slapen. Even bijslapen dit weekend, dan kan ik maandag weer fris en fruitig aan het werk. "Nog maar negen weken", denk ik dan, "en dan kan ik weer student zijn".