Een serieus onderwerp

Gisteren kwam ik per toeval langs het kerkhof waar mijn opa, oma en nog wat bekenden begraven liggen. Ik was er jaren niet geweest, dus ik besloot even naar ze toe te lopen. Ik had er al een uurtje buiten opzitten en ik had het ontzettend koud. Terwijl ik bibberend langs alle graven liep, sommigen wel van zeventig jaar oud, kwam ik terug op mijn mening dat ik het liefste begraven wil worden. Wie wil er nu bij nacht en ontij, met hitte, koude en regen, jarenlang in de grond liggen? Eerst wordt je dakje nog goed verzorgd, maar na een aantal jaar groeit het onkruid op je hoofd. Nee, ik was er niet meer zo zeker van dat ik begraven wilde worden.

Weer terug bij de ingang liep ik nog even langs de gedenkstenen, de wand met gedenkplaatjes van uitgestrooide mensen en de urnenkast. Cremeren leek me ineens ook geen goed idee meer. Wordt je in een aarden pot gestopt en in een met spinnenwebben behangen betonnen rijtjeskast gezet, waar elke puber je dekseltje zo op kan lichten. Bah, ook geen fijn idee.

In mijn hoofd passeerden de overige mogelijkheden de revue. Toch cremeren, maar dan in een potje op de schoorsteenmantel? Wie heeft er tegenwoordig nog een schoorsteenmantel? Trouwens, ik wil helemaal niet omgestoten worden tijdens het stofzuigen. En wie zegt dat er tegen die tijd nog mensen zijn die mij in een lelijk aardewerken potje in hun huiskamer hebben willen staan? Zou jij dat willen, de as van een verbrand lichaam in je kamer? Kweetniet hoor...

Uitgestrooid worden over de zee dan? Welke zee? Die vieze grijze vervuilde Noordzee? Liever niet, denk ik dan. De Atlantische Oceaan? Dan moet er iemand afreizen naar verre oorden met een potje as in zijn bagage. Das ook raar. En misschien niet eens goedkoper dan die huurprijs van 956 euro per twintig jaar op het kerkhof.

Gewoon alleen verbrand worden dan maar, omdat dat nou eenmaal moet, en geen gedenkplek hebben voor nabestaanden?

Als ik er zo over nadenk, misschien moet ik maar snel iets op schrift stellen, anders beslissen die nabestaanden misschien alsnog dat ik de grond in moet.

Hoe werkt zoiets eigenlijk?

Nou ja, ik ben er toch nog niet helemaal uit wat ik wil en hopelijk is dat voorlopig ook nog even niet nodig...

Ps. In mijn verdere leven zal ik vast nog wel een lievelingsplek vinden. In Zweden misschien, in Italië, of op Kreta. Ik denk dat er toch iemand met mijn as af moeten reizen naar een ver oord. Dan wil ik in de natuur begraven worden, zonder potje. Gewoon hop in een gat in de bosgrond. En naast mij moet een boompje geplant worden. Ik dood. Boompje levend.