Ok, ik vlieg dus rond 20 januari naar Seattle. Daar zit ik een weekje en dan ga ik door naar de universiteit in Spokane.
Op 20 mei wordt ik daar mijn kamer uitgekickt. Elke dag dat ik erin blijf zitten kost me een dollartje of 100: slecht plan dus. Maar de maand die ik mijn visum nog heb, wil ik graag benutten. Ik heb nu 3 opties.
A. Retourticket AMS-SEA-AMS, dan heb ik een maand om aan de westkust rond te trekken en moet ik op 20 juni weer terugzijn in Seattle voor mijn vliegtuig terug naar huis.
B. Retourticket AMS-SEA-NY-AMS, dan heb ik drie weken om aan de westkust rond te trekken, ga ik vervolgens een week naar New York en vlieg daarna weer naar huis.
C. Twee enkele tickets: AMS-SEA en NY-AMS, dan heb ik vanaf 20 mei een maand om in New York te geraken om vanaf daar op 20 juni weer naar huis te vliegen.
Als je ervanuit gaan dat de bovenstaande keuzes, zonder rekening te houden met mogelijke overige kosten, allemaal ongeveer even duur zijn, wat is dat de beste keus?
En weer heeft ploenk iets GAAFS gevonden. Iets SUPERgaafs eigenlijk. Als ik niet naar Amerika zou gaan, zou ik me meteen inschrijven. Nu zit ik nog wat te twijfelen. Want het idee is zo mooi en leuk en origineel en spannend en nieuw en gaaf! Maar het kost ook geld, en tijd, en inbreng, en creativiteit en geld en nog meer tijd. Maar het is wel cooool!!! (Tropisch ook)
Ok, waar ben ik over aan het bazelen? Nou, het gaat over www.tribewanted.com.
Wat is het idee?
Een Fiji-eiland 5000 mensen Een community op internet ________________________ +
Tribewanted
Je kunt je aanmelden via de website voor een 1-jarig (120 Engelse ponden), 2-jarig (£ 240) en een 3-jarig (£ 360) lidmaatschap van de stam. Je hebt dan toegang tot de online community van waaruit je met z'n allen het eiland gaat vormgeven. Er worden ook 12 leiders aangewezen die de stam allemaal 1 maand gaan leiden.
Het mooie is dat je per jaar lidmaatschap 1 week gratis en verzorgd op het eiland kunt verblijven. Als je nu gaat help je wellicht mee met bouwen, als je over 3 jaar gaat kun je heerlijk onderuit gezakt in je hangmat liggen.
Wat de oprichters erg belangrijk vinden is het milieu. De bedoeling is dus dat alles daar op een goede manier opgezet wordt. Je kunt het eiland zien als een eco-toerisme project. Ze vragen mensen dan ook om, als ze met het vliegtuig naar Fiji komen, 'via' Climate Care te vliegen.
Er zijn inmiddels 1000 mensen lid, waarvan minstens 4 Nederlanders. Op de website vind je veeel meer info. Ik heb het allemaal doorgelezen en ik vind het echt een superproject.
"Een vriendin van me zou op de Pasar Malam staan met haar stichting en ze heeft nog heel hard mensen nodig. Ik kan zelf niet, zou jij het leuk vinden om overmorgen een middagje te helpen. Je moet dingetjes verkopen voor een weeshuis in Atjeh."
Zo gezegd, zo gedaan. Na heel wat heen en weer gebel, gevoicemail en gesms krijg ik op zaterdagmiddag de instructies: "Het is goed als je er om 13.00 bent. Bel L. en dan wijst alles zich vanzelf".
Als ik arriveer blijkt dat ik niet zomaar, zittend achter een kraampje, spulletjes mag verkopen. Ik moet voor het kraampje staan en proberen om mensen donateur te maken. Rare zaak, want ik weet weinig van het project af, en belangrijker nog, ik heb niet eens echt iets met Indonesie.
Gelukkig valt het allemaal wel mee. Ik sta samen met diezelfde L., voorzitter van Stichting Weeshuis Atjeh, voor het kraampje en ik presteer het ook nog om mensen uit te leggen wat 'wij' doen. Ze schrijven hun naam op de mailinglijst, nemen een foldertje mee, kopen een armbandje of doen een donatie.
Aan het eind van de middag presteer ik het zelfs om de eerste cafetiere te verkopen. Daar wil L. natuurlijk niet voor onderdoen en dus presteert hij het om binnen vijf minuten nóg zo'n ding te verkopen. Hoe bedoel je, prestatiedrang!
Al met al heb ik weer een vernieuwende en gezellige middag gehad. Dit was een interessant weekend!
"Een kennis van me geeft een feestje, ga je mee, want ik ken hem niet zo goed en ik weet niet of er nog andere bekenden komen. Het is op Vijzelgracht 50."
Zo gezegd, zo gedaan. Na een gezellig diner zitten we in de tram. We worden eruitgezet 'want de tram doet het niet meer', daarna rijdt hij vrolijk verder. Als we op de Vijzelgracht lopen en twee interessante beelden tentoongesteld zien in een grote zaal, blijkt dat dit tevens onze bestemming is.
Het blijkt dus geen verjaardagsfeestje te zijn in een grote huiskamer, zoals ik dacht, maar een gezamenlijk feestje van de-man-die-39-wordt en kunstinstelling Deïska.
Gosh, ik ben op een kunstenaarsfeest geweest met mooie mensen, meer homo's bij elkaar dan ik ooit in één ruimte heb gezien, vol vuur dansende mannen en hippe videoprojecties, en er was niets aan.
Heb jij dat ook wel eens? Dat je het gewoon even niet weet? Belangrijke vragen in het leven, onbelangrijke vragen soms ook wel. Je weet gewoon niet hoe je erin staat, wat je mening is, wat je nu eigenlijk wilt.
Ga je ervoor, doe je het niet, slaat het wel ergens op? Maakt dat uit, zal het je veranderen? Haal je wel genoeg uit het leven? Wanneer weet je zulke dingen wel? Moet je alles eens proberen of hoeft dat helemaal niet?
Uit elke vraag volgt altijd een volgende vraag, net als zo'n vraagdoolhof in slechte tijdschriften: ja is rechts, nee is links. Nooit is er een middenweg en altijd kom je uiteindelijk bij een antwoord. Was het in het echte leven ook maar zo simpel.
Hoe oud wil ik worden? Wat wil ik nog doen tot die tijd? Wat moet ik nu doen en wat kan ik uitstellen? Is het verstandig dingen uit te stellen? Wat zou je doen als je 's morgens bij het opstaan hoort dat je nog maar 1 dag te leven hebt? Wat als je nog een week hebt, of een maand? Haal ik wel genoeg uit het leven? Hoe lang heb ik nog nodig om alles te doen wat ik wil doen? Hoe oud wil ik worden?
Het leven is een circkel. Het leven is een vragenboom. Het leven is een route.
Wandel jij met kaart, of wandel je op gevoel?
Sla je wel linksaf omdat er misschien iets moois is aan het einde van de weg, of sla je niet linksaf, omdat je er bijna zeker van bent dat de weg doodloopt? Waag je het erop, of speel je op safe? Durf je of durf je niet?
Wat wil ik worden als ik later groot ben?
Hoe groot wil ik worden?
Wat is mijn doel in het leven? Werk ik bewust naar het doel toe, of is de weg erheen het doel? Wat wil ik later doen? Maar wat wil ik nu doen? Wat wil ik ooit nog doen? Moet ik daar nu al mee beginnen? Waarom niet nu doen wat je ooit nog wilt doen?
Waarom is het niet allemaal simpel? Waarom wel? Is het saai als alles simpel was? Wat is simpel?
Heb jij dat ook wel eens? Dat je het gewoon even niet weet?
Zus, I., A. en ik hebben een traditie. We gaan ongeveer één keer per kwartaal uit eten bij een speciaal geselecteerde uitspanning.
Ons eerste etentje was ter kennismaking. Het vond plaats in juni 2005, ter voorbereiding op ons gezamenlijke weekje Ardennen. Een soort test was dat: "Als we het een avond met elkaar uithouden, houden we het ook wel een week met elkaar uit". Daarnaast kenden Zus en A. elkaar nog bijna niet, dus het was ook nog eens een letterlijke kennismaking.
Gisteren stond er weer een eetdate op het program. Deze keer waren wij te gast bij de Buurtboerderij, een - inmiddels legaal - gekraakte boederij aan de rand van Amsterdam, waar vrijwilligers een paar dagen per week een driegangenmenu klaarmaken.
Tijdens deze zesde meeting, waar live muziek en dolle pret in hoge mate deel van uitmaakten, hebben we voor het eerst een soort evaluatie gehouden. Het ging van kwaad tot erger en het papiertje wordt inmiddels geconserveerd ter bewaring in het museum van de lol.
Een (gekuisd) overzicht
Juni 2005: Afrikaans restaurant Ibbsa in Amsterdam + Met z'n allen van 1 schaal eten, echte negers en mangosap - Duurde een beetje lang (dachten we)
November 2005: Indiaas restaurant Gandhi in Amsterdam + Zelfde ingang als de sauna, goede bediening, gratis dessert - Beetje duur (dachten we)
Februari 2006: Gehandicaptenrestaurant Van de Kook in Amsterdam + Met de telefoon je mede-dineerders bellen als die er nog niet zijn - Karin lust geen vis Mei 2006: Eetcafe t Heertje in Hilversum + Lekkere frieten met mayo - Slechte bediening van dom blondje
Juli 2006: Gehandicaptenrestaurant t Haventje in Hilversum + Zus had sjans met de bedienende mongool met humor - Bijna leeg, vroeg dicht en we werden zomaar gefotografeerd voor de nieuwe brochure
Oktober 2006: Vegetarisch eten bij de Buurtboerderij in Amsterdam + Ongedwongen sfeer met live-muziek en zelfbediening - Het is koud en het tafelkleed is vies
Om mezelf maar even goed voor schut te zetten!
Op de planning staat nog het volgende
Grieks + Tsatsiki
Russisch + Echte vodka
Japans + Nog nooit gegeten
Verder nog gezocht: Lekkere Griek voor Zus T.e.a.b.
Soms heb je van die dagen. Van die dagen die bestaan uit goed en slecht.
Uitslapen: goed. Geklop op de deur als je je aan het aankleden bent: slecht. Boodschap dat de buurman internet komt brengen: goed. Werken aan je scriptie: goed. Met vier mensen twee verschillende menu's willen maken op dezelfde tijd: slecht. Zand in je stamppot: slecht. Chips krijgen: goed. Niet nog meer chips krijgen: slecht. Zus ziek: slecht. Niet weten met wie je nu moet zuipen en dansen: slecht. Bessenvodka: goed. In je eentje bessenvodka drinken: slecht. Telefoon leeg: slecht.
Als je maar niet denkt dat ik weer vroeg naar bed ga vandaag!
Officiele aankomstdatum campus: 31 januari Officiele vertrekdatum campus: 20 mei Officiele vertrekdatum Amerika: 19 juni
Orientatiedagen: 2 en 3 februari Registratiedag: 5 februari Start van de lessen: 6 februari
Vakantie: 24 t/m 30 maart
Ik zal slapen in een Residence Hall op een tweepersoonskamer En ik krijg een Meal Plan met 20 maaltijden per week.
Ja! het begint er op te lijken! Binnenkort meer info op ploenkintheusa.blogspot.com over waar ik me tot nu toe nog allemaal mee bezig heb moeten houden en wat er nog allemaal aan gaat komen.
Remember: alles is mogelijk, zolang je er maar moeite voor doet!
