Het einde

Nog steeds is het niet helemaal klaar. We verzamelen (om 12.00 al, verdorie!) met z'n allen op het clubhuis om alle zooi weer op te ruimen. Gelukkig staat er voor die avond een gezellig etentje op het program. We reserveren bij een lekker en goedkoop eetcafeetje waarvan ik niet gedacht had dat we er allemaal in zouden passen, maar het past toch. Net als deze hamburger in de mond van N. past. Leidings, het was gezellig! Ik heb nu al zin in het filmpje!!

Naar huis

De dag van de grote afbraak is aangebroken. De zon breekt ook weer door. Goed voor het drogen van de tenten, slecht voor het algehele gestel. Het is zwaar. Laat in de middag vertrekken de laatste mensen richting NL. Pas om half tien, na het uitladen van de vrachtwagen, kan ik naar huis. Ik ben het zat, ik ben doodmoe en mijn lichaam is nog steeds niet helemaal hersteld. Slapennn!

Bonte Avond

Ja, ook een bonte avond hoort erbij. Compleet met barbecue was het een waar feest.

Doe meer met mais

Na twee witte boterhammetjes met boter duik ik mijn 'bed' weer in. Ik ben duidelijk nog niet helemaal honderd. Ik slaap nog een uur of twee en dan word ik helaas weer wakker gemaakt. We gaan weer op pad. Jammer genoeg heb ik gisteren het stoere hoogteparcours en de klettersteig gemist. Vandaag gaan we het tamme maisdoolhof in. Niet echt leuk, wel fotogeniek.

De dag des doods

Ik word wakker met een vervelend gevoel in mijn maag. Ik wil eigenlijk niet ontbijten. Maar verstandig als ik wil zijn, eet ik toch een appeltje. Een uur later ligt dat appeltje in een emmer, en vele keren boven een emmertje hangen zullen volgen. De hele dag ben ik ziek zwak en misselijk. Ver-schrik-ke-lijk. Lig je daar, op een grasveldje, bij minstens zo'n vijfendertig graden, in de schaduw van een aanhanger of een tentzeiltje. Je moet drinken, maar alles komt er weer uit. 'Waar is het begin en waar is het einde, ik wil naar huis', denk je dan. Gelukkig is daar 's avonds eindelijk het einde. Mijn maag draait niet meer, het ergste is voorbij.

Lekker eten

Je bent op kamp of je bent niet op kamp. We zitten dan wel met een hele grote groep op een groot kampterrein met wc's, wasbakken en zelfs een warme douche, maar als explo moet het wel een beetje avontuurlijk blijven. Dus bouwen de mannen een oven. Daar wordt verschillende dagen goed gebruik van gemaakt. Lasagne opwarmen, aardappels poffen, worstjes braden en pizza's bakken, het kan allemaal.

Varen, varen

Door de vele regen van zaterdag is de waterstand in de Ourthe gestegen en dus is het geen probleem om te gaan kayakken. De korte route dan, want het stuk daarvoor is nog wel te droog. Zus en ik gaan bij elkaar in de boot. Zij voor, ik achter. We vormen een perfect team. Soepeltjes (most of the time) glijden we tussen de stenen door. We roeien, we rusten uit, we zingen, we zijn goed bezig! Aan het eind van de rit zijn we het nog net niet zat, maar spierpijn komt wel opzetten. Gelukkig hebben we de lange route niet gedaan.

Speleologie

Een paar jaar geleden had ik het ook al eens gedaan. Ik kan me van toen nog een klein kortademigheidsmomentje herinneren en heel veel vieze kleren. Deze keer ben ik totaal niet bang meer. Onze grote stoere explo T. heeft er wat minder zin in. Hij wil er al tussenuit knijpen voordat we binnen zijn en vervolgens wil hij zo snel het eerste gangetje door dat 'ie op mijn vinger gaat staan met zijn grote poten.

Omdat we met zo'n grote groep zijn, duurt het allemaal wat langer. Wat eerst een aangename temperatuur was, wordt nu een beetje koud. We maken namelijk nog twee extra 'loopjes' die nogal lastig zijn en dan heeft elke persoon wel een paar minuten nodig. De laatste personen (waaronder ik) zitten dus gerust een uur te wachten.

Als we bijna bij het eind zijn komt er een explo met haar kont vast te zitten. De mensen voor haar krijgen d'r niet doorheen getrokken. Zus, die achter haar zit heeft ook al proberen te duwen, maar zonder succes. Bij nog een poging stoot ze haar elleboog en staat de stroom tot haar vingertopjes. Ze moet vanzelf huilen en achter ons paniekt daar weer iemand van. Hoera.

Zus en ik doen een truukje: we ruilen om van plek. Met veel adrenalineopwekkende kreten, blauwe plekken op mijn schouder en een verrekte spier krijg ik de kont uiteindelijk door het gaatje geperst. Wat een feesje. Laat mij snel naar buiten gaan, het was superleuk, maar nu ben ik het zat!

De Bult

Zaterdagavond op weg naar Durbuy jeukte mijn bovenbeen ineens. Na inspectie bleek er een plat wit bultje van nog geen vierkante centimeter op te zitten. "Stomme mug, wie heeft er anti-prik bij zich?"

Op zondagochtend werd ik wakker met een megaplakkaat op mijn been, die niet langer enkel jeukte, maar ook nog eens zeer deed. Waarschijnlijk toch geen mug dan... Tijdens mijn wandeling met Zus werd het erger en erger, dus haalden we een artsenlijst bij het VVV. Unfortunately peanutbutter was het zondag.

Die avond zette ik wat penstrepen om mijn bult heen, om te kijken of hij nog verder zou groeien, en ja hoor, maandag was hij weer groter. Ik werd er nu langzamerhand stapeldol van, dus gingen we op pad om een dokter te bezoeken. Om een lang verhaal kort te maken: Niets of niemand was bereikbaar, dus keerden we onverrichter zaken terug naar het terrein om de grot in te duiken voor een rondje speleologie (dat was leuk!).

Na vier uur in een temperatuurtje van 11 graden bleek mijn lieftallige bultje een stukje geslonken te zijn. Maar goed ook, want ons rondje was wat uit de hand gelopen en dus zouden we weer te laat zijn voor een dokter.

Ik heb nog dagen met een bult en nog meer dagen met een rode vlek rondgelopen, maar het ergste was nu voorbij. Alle apezuurtjes nog aan toe, wat een gedoe.

Wandeltochtje

Het opbouwen is afgerond en er staat nog niets actiefs op het programma. Daar zijn Zus en ik het niet mee eens, dus we proberen een wandelclubje op te starten. Helaas wil er niemand mee, dus gaan we maar getweeen.

Via paadjes en bijna-paadjes hobbelen we door het bos. Ineens zien we rechts van ons wat bewegen. Op nog geen twee meter afstand van Zus springt een vos met bokkesprongen achter een struikje vandaan. Het is zeer waarschijnlijk dat ze een gilletje gaf, maar dat weet ik niet meer zeker. Verbouwereerd kijken we het beestje na, te perplex om onze fotocamera's te pakken.

Na dit voorvalletje zit de stemming er goed in. Als we dus bij een prikkeldraadhekje komen die over het pad gespannen is, besluiten we om er onderdoor te kruipen. Na een tijdje zien we koeievlaaien. Oepsie. Zus: "Het zijn vast stieren!!" Bijna paniek, maar nee, we zien uiers, en in NL op de hei staan ze ook gewoon los en vrij. Toch lopen we in iets snellere pas verder.

Als we het weiland weer uitgekropen zijn komen we langs een kerkhofje. We willen elkaar aanwijzen wat we mooi vinden, maar dat heeft geen zin, want alles is vervallen en lelijk.
Op de terugweg lopen we verkeerd en moeten we halsbrekende toeren uithalen om weer veilig onderaan de berg te komen, maar we hebben het gehaald en het was leuk!

Raar weer

Veel te vroeg worden we onze tenten uitgebrand. Moeder wat is het heet. Op mijn slippers en in m'n korte broek ga ik mee naar de supermarkt voor een tweede poging wat voedsel in het kampement te krijgen. Onderweg begint het te miezeren en op de terugweg regent het pijpestelen. Bergschoenen worden weer aangetrokken en truien worden uit de backpacks opgediept. Dit is raar. Bijna twee uur regent het keihard en non-stop. Over een klein uurtje komen de kinders al met een grote bus en het werk ligt al even plat, dus we knijpen hem een beetje. Maar dan breekt de zon weer door en binnen vijf minuten is het weer donders heet. Na een dotje zonnebrand zetten we de rest van de tenten op en kunnen de kinders hun intrek nemen in hun onderkomen voor deze week. Als we 's avonds met de explo's in Durbuy op het terras zitten, begint het dreigend te waaien, en als we teruglopen worden we bijgelicht door flitsen. Terug in het kampje begint het weer te regenen. Bijgestaan door een heftig onweer. Ik vind het wel leuk. Met de herrie van dit natuurgeweld boven mijn hoofd val ik glimlachend in slaap.

Het kamp van start

Gisteren stond ik nog om 07.00 op om naar mijn werk te gaan, vandaag staat mijn wekker op 07.00 om mijn tas in te pakken. Al mijn spullen heb ik gisteren al klaargelegd, maar in de benauwdheid van mijn zolderkamer had ik geen puf meer om het karweitje af te maken. Ook nu is het nog te warm. Nadat ik de douche uitstap, heb ik meteen alweer een laagje zweet op mijn lijf: let the camp begin!

We laden alle spullen in grote aanhangers en vrachtwagens en vertrekken naar de Ardennen. Daar aangekomen moet alles in de volle zon weer uitgepakt worden. Er wordt vlijtig met zonnebrandmiddel gesmeerd en er worden liters water aangedragen. De kookhut wordt in gereedheid gebracht met zelfmeegenomen koelkasten en een geiser. Het begin is er.

Als we aankomen bij de supermarkt blijkt die dicht te zijn. En de andere twee ook. Aha, het is een Belgische feestdag. Wie verzint dat nou weer? Ik heb het net even opgezocht, het was de 'Nationale Dag', hmz.. Nouja, dan maar naar de friterie. Gatverdegatver, de afgehaalde patat is smerig. Na de eerste opgezette tenten gaan we nog even naar 'de stad' voor een glaasje en dan maar snel naar bed.

Check it out

Voor de thuisblijvers: er is nog leesvoer. Ik ben namelijk vast begonnen met een Amerikablog. Dit aangezien er 95% kans is dat ik ga en natuurlijk wil ik over de voorbereidingen ook het een en ander kwijt. Kijk dus vanaf nu ook elke week een keertje op ploenkintheusa.blogspot.com

Laterzzz

Dag allemaaltjes!

Mijn half jaar fulltime werken zit er op (voor nu)! Natuurlijk zou ploenk ploenk niet zijn als ze zich niet direct in een nieuw avontuur stortte, dus ja, morgen vertrek ik uit het pittoreske Nederland. Zonder mobiele telefoon en zonder horloge, maar met fototoestel en paspoort.

Omdat mijn scoutinggroep 75 jaar bestaat gaan we met de hele groep (120 m/v) op kamp naar de Ardennen. Ik ga mee als begeleiding van 18 schreeuwende pubers, dus dat wordt vast en zeker heel gezellig en vermoeiend!

Het plezier zal waarschijnlijk te volgen zijn via www.paulusgroep.nl, aangezien er een internetverbinding schijnt te zijn. Wellicht kan ik ook nog even gebruik maken van deze techniek, maar dat is zeker geen doel van me.

Vanaf maandag 31 juli ben ik weer fris en fruitig te bereiken via foon en mail, maar ook in mijn afwezige week kun je natuurlijk berichtjes achterlaten: das altijd leuk.

Nou, daaaag, ik zal jullie (niet) missen!

Gegroet en tot ziens

~ ploenk

Stageweek 25 - The End

Maandag
's Morgens zit ik nog samen met de vormgeefster op kantoor, maar die heeft 's middags vrij, net als mijn andere drie kantoorcollega's al de hele dag vrij hebben. Ik zit dus 'gezellig' in mijn eentje. Om drie uur loopt de hoofdredacteur voorbij: "Ga jij ook maar naar huis". Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen!

Dinsdag
Ik moet snel allerlei kleine dingetjes doen, want om 12.00 kan ik alweer vertrekken omdat ik naar de persvoorstelling van de film 'You, me and Dupree' ga. Mijn een-na-laatste dag, mijn eerste persvoorstelling. Phew, net op tijd! Echter, als de film begint blijkt dat dit een hele andere film is, 'The Hills have Eyes'. Lekker belangrijk, ik ben toch niet van plan om terug te gaan naar kantoor, dus ik blijf lekker zitten. Wat begint als een veelbelovende thriller met enorme schrikmomenten, gaat verder als een ordinaire horror met veel, heel veel bloed, en eindigt teleurstellend met een half open en een half eind-goed-al-goed-einde. Ik kan dus niet zo goed bepalen of ik wel of niet blij ben dat ik ben blijven zitten. Wat ik wel weet, is dat ik nog langer was blijven zitten, voor 'The Sentinel', als het daar ietsje warmer was geweest of als ik een trui bij me had gehad. Jammer.

Woensdag
Dit is de dag, mijn laatste dag. Om half elf heb ik mijn eindgesprek. Alles is goed. Geen krakende feedback. Ik schijn wat gedaan te hebben met de feedback die ik vorige keer kreeg. Oke. Onbewust misschien. Ik krijg een bos bloemen en dan haal ik mijn soesjes tevoorschijn. Helaas is er ook net iemand jarig die taart uitdeelt, dus daar sta ik dan met mijn soesjes. Ik gooi er nog snel wat terug in de doos die ik in de koelkast zet. Die neem ik maar weer mee naar huis. Raar einde van een rare stage. Nog 1 dag werken en dan: vakantie!

Mijn lijf

Oke, ik weet het zeker, want ik was er zelf bij. mijn lichaam warmt sneller op dan dat het afkoelt. Maar hoe werkt dat? Hoe kan dat? Na wekenlange hitte heeft mijn lichaam anderhalf uur in een koele (tja, wat is koel, het was niet koud, en als het winter was geweest vond ik het vast warm, maar dan had ik ook meer kleren aan, anyway) omgeving nodig om echt af te koelen en mij een onbehaaglijk gevoel te geven. Zet me na dat anderhalf uur echter weer op straat en ik heb maar 30 seconden nodig om weer oververhit te raken. Strange... Wel handig in dit geval, maar toch vraagopwekkend. Wie helpt mij met deze levensvraag?!

Toerist in eigen land

Ik heb het al vaker gezegd: "Als je in het buitenland bent, bezoek je de stomste dingen, omdat je dan gewoon toerist bent, en omdat je 'het gezien moet hebben nu je er toch bent'. Thuis in Nederland doe je dat echter nooit."

Oke, ik heb wel eens de dom beklommen, en ja, ik ben in het Anne Frank Huis geweest, maar verder kom ik geloof ik niet. Dus toen Moeder voorstelde om 'iets te gaan doen' deze zondag, stelde ik voor om toeristisch te gaan doen: "Waar gaan de toeristen altijd heen? Waar moet je geweest zijn in Nederland?"

Delft misschien, daarheen vertrekken immers altijd tours vanuit Amsterdam? Maar wat is daar te zien dan? Waar dragen ze klederdracht? Daar moeten we zijn! Volendam? Volendam?! Uiteindelijk besluiten we om naar De Zaanse Schans te gaan. Het schijnt een gemis in mijn culturele opvoeding te zijn dat ik niet eens weet wat dat is. Oke, dan, off we go!

Hier een fotoverslag


Doe even leuk voor de foto bij dat beeld: "Mammie, ik zie z'n piemel!"


De klompen in het museum zijn niet allemaal saai


Nog even toeristisch doen met klompen!




Een boottochtje hoort erbij, extra toeristische punten!


Fotograferende mensen op de foto zetten is ook een hobby van mij


We hebben de geboorte van deze twee kleine geitjes net gemist,
ze zijn een half uur oud


Moeder wil ons per se de galerie van een van de vrouwen van de dode kunstenaar Heyboer laten zien.
Ik kan je vertellen, het huis is mooier dan de kunst...


Een drukke dag sluit je natuurlijk af met een bbq!

Conclusie: Het is misschien maar beter dat we niet al te vaak toerist spelen in eigen land. Het is grappig, maar het valt toch een beetje tegen. De algehele Nederlandse cultuur ken je immers al. Of je je dat nu beseft of niet. Daarnaast kost het zinloos veel geld. Alhoewel een dag lol natuurlijk onbetaalbaar is!

Lekker eten

Met dank aan de AH, mijn maaltijd van gisteravond:

Rauwkost: 0,99
Mozarella: 0,49
Mie met kruiden: 0,40
Tiramisu: 0.87
=================
Totaal 2,75

Stageweek 24

Maandag
Als ik aankom op station Amsterdam Centraal wordt er net omgeroepen dat er wegens een defect in de brug niet naar Haarlem gereden kan worden. Paniek! Want ik heb de telefoonnummers van de dames die ik moet interviewen niet bij me. Ik stuur een sms naar mijn ex-stagiaire-collega die de info even checkt in mijn postvak. Alleen vaste nummers! Vanuit de herrie van het station bel ik naar een thuisnummer. Papa aan de lijn. Ik krijg een mobiel nummer: 'Hopelijk heeft ze haar telefoon bij zich'. Niet dus, want ik krijg geen 'dit bericht is verzonden' berichtje. Ondertussen wordt aangeraden om om te reizen via Leiden: 'U bent dan een uur langer onderweg'. Gelukkig zijn de dames wel zo slim geweest om mijn 06-nummer op te schrijven en dus kan ik ze om 10.05 vertellen dat ik er ietsje later aankom met de trein die er toch net aankomt. Lange leve het mobiele netwerk!

Dinsdag
Het interview ging overigens best goed. De dames waren naast hoogbegaafd ook ADHD-erig, dus ik moest er mijn hoofd wel bijhouden, maar ik kan snel schrijven! Vandaag ging ik de info uitwerken. Best lastig om van wat kreten en losse vragen een lekker lopend en interessant en gezellig stuk te maken!

Woensdag
Hier een dingetje, daar een dingetje. Een beetje een dipje na die twee lekker volle dagen.

Donderdag
Weer een interview. Met de hoogbegaafde jongen dit keer. Best lastig. Erg moeilijk om er iets uit te krijgen. Het schrijven gaat vervolgens als een speer. Nog even terugsturen om te laten (goed)keuren, en dan kan ie door, mijn artikeltje!

Zo'n mens

En dan zit je fulltime op kantoor. En dan ben je al bijna een jaar niet naar de kapper geweest. En dan moet je toch echt. En ook echt snel. Want over een week ga je op kamp. En dan wil je geen knoopvragend haar. Dus dan fiets je naar de kapper. Op donderdagavond. Want je kunt niet overdag natuurlijk. 'Over een uur en een kwartier is er pas plek'. Shit. Daar ga je niet op wachten. Dus fiets je langs andere kappers. Ja daag, je gaat geen 23 euro betalen als het ook voor 13 kan. Afzetters. En je haren wassen kun je zelf wel. Verdorie. Dan moet je er toch aan geloven. Je zult op zaterdag moeten gaan. Vroeger, toen je nog student was, lachte je om mensen die dat soort dingen op zaterdag deden. Nu ben je zelf ook zo'n mens geworden. Bah.

Beweeg!

Ik moet bewegen. Ik moet gezond doen. Ik moet rennen, joggen, wandelen desnoods. Het fulltime op kantoor zitten speelt me (wel of geen? hm..) parten. Ik zet uit.

Dus, wie doet er met me mee? Wie gaat er mee rennen, joggen, wandelen desnoods? Elke avond, drie avonden, of een avond per week. Een uur, half uur, kwartier?

Van ruilen komt huilen?

Dit is weer zo'n bericht in de categorie 'had ik het maar bedacht'. Wederom naar aanleiding van een nieuwsberichtje in een van de twee gratis ov-kranten.

==============================================
Canadees ruilt paperclip voor een heel woonhuis

Een man uit Canada slaagde erin om binnen een jaar een paperclip voor een huis te ruilen.

Een 26-jarige Quebeckenaar is erin geslaagd een huis te verwerven in ruil voor een paperclip, na een serie van veertien aaneengeschakelde ruiloperaties via internet, in net iets minder dan een jaar.
==============================================

Op 12 juli 2005 bood Kyle MacDonald op zijn blog een rode paperclip aan:

"This might not surprise you, but below is a picture of a paperclip. It is red. This red paperclip is currently sitting on my desk next to my computer. I want to trade this paperclip with you for something bigger or better, maybe a pen, a spoon, or perhaps a boot. If you promise to make the trade I will come and visit you, wherever you are, to trade. So, if you have something bigger or better than a red paperclip to trade, email me with the details at oneredpaperclip@gmail.com. Hope to trade with you soon! -Kyle PS I'm going to make a continuous chain of 'up trades' until I get a house. Or an Island. Or a house on an island. You get the idea."

Vervolgens ruilt hij op 14 juli zijn rode paperclip al om tegen een pen in de vorm van een vis. En zo gaat hij gestaag verder.

Pen --> ET deurknop
Deurknop --> Camping gasstel
Gasstel --> Generator
Generator --> Vaatje bier met een neon reclamebord
Partykit --> Sneeuwscooter
Scooter --> Vakantie in de Canadese provincie British Columbia
Vakantie --> Bestelbus
Bestelbus --> Platencontract
Platencontract --> Jaar gratis wonen in een huis in Arizona
Wonen --> Avond met Alice Cooper
Alice cooper --> Sneeuwglobe (zo'n schud-ding) van de band Kiss
Sneeuwglobe --> Rol in de Hollywood-film 'Donna on Demand'
Filmrol --> Huis!

Dus zo gaat dat! Vanaf nu moeten we de scouts inderdaad maar niet meer wegsturen met een lucifer, maar met een paperclip. Misschien kunnen we volgend jaar dan met z'n allen op kamp aan de andere kant van de wereld!

Actief op zondag

De pahadehen op, de lahanehen in, vooruit, met flin-ke pas!

Ja, ik ging weer met de explo's mee op pad. Vorige week gingen we klimmen (goh, daar moet ik ook nog ergens een zeer charmante foto van hebben) en deze week vlotten bouwen. Nouja, we... Ik heb hier en daar wel een knoop gelegd, maar ik was wel een van de weinigen. De meeste kids vonden het net zo lekker om gewoon wat te hangen, terwijl de leiding wél grootse bouwplannen had. Al met al was het erg gezellig, nog twee weekjes en dan is het een week lang één sportief feest!


ploenk aan de knoop


De kinders op vaar


En daarna de bbq!

Wat een dag

Wat een dag, wat een dag. Om acht uur zat ik al in de trein, en rond kwart voor negen kon ik plaatsnemen aan mijn bureau-voor-vandaag. Toen het einde van de werkdag naderde, was de mailing nog niet klaar. Verkeerde namen bij verkeerde brieven, te weinig bijlagen, extra enveloppen nodig, stickers plakken, het hield maar niet op. Om kwart over zes kon ik eindelijk vertrekken. En om kwart over zeven kwam ik, drie kwartier te laat, het restaurantje binnen. De voorgerechten waren, op mijn voorstel, al weggewerkt. Het betreffende restaurantje was 't Haventje, een restaurant voor en door mensen met een verstandelijke handicap waar eigenlijk iedereen kan eten. Het was erg grappig. Ik werd meteen van alle kanten met de menukaart op de foto gezet 'voor een foldertje om meer mensen te trekken', en Zus kreeg de volledige aandacht van de ober: "Dames eerst, want ik hou van dames en jou vind ik het leukst". Hahahaha! Ook toen 'ie opgehaald werd: "Dag dames! ... en heren". Heel mooi! Na het eten trakteerden we onszelf op een zwarte vodka 7up (Dank B., voor het idee!) en daarna was het tijd voor Hilversum Alive. Natuurlijk viel dat weer wat tegen, want ik was moe, werd geplet bij Syb 'uit de kast' en werd strontmoe van mijn rugzak die ik niet meer thuis had kunnen brengen. Eenmaal thuis viel ik als een blok in slaap, om vervolgens tien uur in coma te blijven. Goed begin van het weekend!


A. en Zus onder de gehandicaptenkunst


Sybje

Stageweek 23

Maandag
Ik ruim mijn bureau, mijn rommeltjesbakje en de postvakjes op, dat voelt goed!

Dinsdag
Het is weer tijd om de kast van de hoofdredacteur leeg te trekken en de spulletjes te verdelen. Alsof ik van een half jaar geleden niet nog genoeg shampoos en zonnebrand in de kast heb staan! Ik zoek wat zooi uit die toch altijd handig is en maak een giftset voor Zus.

Woensdag
De hoogbegaafdenschool is dicht, als we nog interesse hebben kunnen we na de vakantie opnieuwe contact opnemen, Nou, mooi niet dus! Ik haal mijn hoogbegaafde jongeren van stal en begin snel interviews te plannen, ik heb immers nog maar even!

Donderdag
We gaan weer op pad om Street Talks te maken. De vragen zijn 'Wat is je grootste schoolblunder', die doen we bij het Museumplein, en 'Wat vind je het mooist aan jezelf' in het Vondelpark. We spreken lekker veel toeristenjongeren aan, want die zijn wat toeschietlijker. De hele dag buiten wandelen, geef mij vaker zo'n werkdag!


Zelf even toeristisch doen is altijd leuk!

Sunburn

De hele lente en zomer heb ik ervoor gezorgd dat ik niet verbrandde. Voor elke tien minuten dat ik naar buiten moest, kreeg mijn lijf een dikke laag factor 30 zonnebrandmiddel. Dat hielp, want ik verbrandde inderdaad niet. Gelukkig maar, want ik heb zelf het artikel 'veilig in de zon' geschreven, dus ik weet wat een narigheid zonnebrand kan veroorzaken.

Maar vandaag ging het mis. Verdorie nog aan toe. Ik dacht dat het slecht weer zou worden! En het was ook helemaal niet zo mooi toen ik 's morgens in mijn lange broek en trui naar m'n stage vertrok. Toen we echter om half twaalf naar buiten moesten om een straatreportage te gaan maken, scheen de zon overvloedig.

Van twaalf uur tot half vijf hebben we buiten gelopen. Midden in de zon. Ondanks mijn goed voorbereidde lichtbruine huidje ging het toch niet goed. Het was te warm, te fel, te midden op de dag en te lang. Ik heb nu een heel charmant rood kraagje om mijn nek met bijpassende schouderkapjes. Leuk zeg.

Doen!

Heb jij dat ook wel eens, dat gevoel van 'dat heb ik nou altijd al eens willen doen'?

Ik had dat wel, toen ik op een zonnebloemfiets in Amsterdam fietste, richting een park waar ik met R. zou gaan eten.

Op een zwoele zomeravond met een bak salade en een kleedje naar het park fietsen om daar temidden van allerlei andere kleedjeshangende mensen een beetje te chillen, wat wil een mens nog meer?!

Teken mijn petitie!

Dood aan de kraaien!

Zitten ze niet om vijf uur 's morgens tegen elkaar te kraaien, dan zitten ze wel om zes uur 's morgens te vechten op het platte dakje nog geen twee meter van mijn hoofd. AaAArrRrgGgghHhH, dit komt mijn nachtrust niet ten goede.

Warm

Wat ik vind van het weer? Ik weet het niet zo goed... Op een gemiddelde weekenddag waarop je in je ondergoedje in de tuin kunt liggen, met je benen in de zon en de rest van je lijf in de schaduw, met een boek in je hand, een thermosfles koud water naast je op de grond en een zonnebril en een pet op je kop, ja, dan is het wel fijn. Op alle andere soorten dagen, bij allerlei andere soorten activiteiten, moet ik zeggen, heb ik het liever iets minder warm. Sorry, het IS ook nooit goed.

Dancing Queen

Verdorie nog aan toe! Hij gaat toch door! De Gay Pride in Amsterdam. Zus en ik hebben besloten dat we gaan, we moeten er toch een keer bij zijn?! Het is nog onduidelijk hoeveel dagen we gaan feesten zonder ons iets aan te hoeven trekken van vieze ouwe mannetjes, maar we staan in ieder geval op zaterdag 5 augustus tussen 14.00 en 18.00 langs de grachten voor de parade. Iemand nog een roze boa te leen?

Vrrrijdag

Iedereen denkt altijd dat ik maar vier dagen per week werk en de overige dagen lekker vrij ben, maar dat is dus niet zo mensen! Elke maandag tot en met donderdag doe ik dingen (of niet) op mijn stage, en elke vrijdag probeer ik nog wat geld te verdienen. Waarom ik daar dan nooit iets over vertel? Nou, omdat er gewoon niet veel over valt te zeggen. Het werk is klote, de werkdagen zijn lang, de lunches zijn geweldig, en dat was het dan wel weer.