Inleiding Ardennen

Neemenem

We gaan maandag op vakantie, zoveel is al duidelijk. Ploenk regelt de auto, Zus regelt de tent, A. regelt de camping en I. is penningmeester. Toch voelen we ons nog een beetje een incompleet ongeregeld zooitje. Dus terwijl I. nog op kamp is, spreken wij met z'n drieën de laatste dingen door. "Pannen hebben we nodig, bord/mok/bestek, theedoeken, vaatdoeken, een afwasbak, natuurlijk ook een afwasborstel en afwasmiddel. Wat dacht je van vuilniszakken? Een tafeltje, vier stoelen, keukengerei, spelletjes, kaarsjes misschien? Ja, en een antimugcandle! Ook wc-papier of course, en boterhamzakjes, ook altijd handig. Hm, en een gasstel natuurlijk. Gasfles, ook handig. Ja, en vuur! Thee is ook heel belangrijk! En oploskoffie! Ik heb nog fakkels. Wat nemen we mee voor de eerste dag om te eten? Pasta maar gewoon. We hebben ook heel veel lekkere drink nodig voor onderweg!" En zo ging het blablabla maar door. Het duurde even, maar nu zijn we er klaar voor!

Nieuwe dingen kopen

Als je gangkast prachtig is, kan je huiskamer daar natuurlijk niet voor onderdoen. Dus moeten we nieuwe dingen gaan kopen. Eerst maar eens een degelijk televisiemeubel. Das makkelijker gezegd dan gedaan. Niets is precies naar onze wens. Zeker niet als je ook nog eens op de prijs wil letten. Leen Bakker blijkt onze nieuwe held. Daar halen we uiteindelijk een redelijk ding vandaan. Als we in de rij staan zien we ook nog eens leuke schilderijen staan. Kunnen eindelijk die stomme posters de deur uit. Zo'n dagje shoppen kan een mens goed doen. Waar een gekmakende gangkast wel niet goed voor is.

De grote opruim

Ik word gek van alle zooi die zich opgestapeld heeft in onze gangkast. Ik word gek van mijn uitpuilende kledingkast en ik word gek van de stofhappende vuilniszakken met allerlei spullen erin. Ik word gek en daar moet iets aan gedaan worden. Ik ga aan de slag. Eerst die stomme kast leeg. Hm, very onoverzichtelijk. Ik prop alles er weer in. Dan eerst de kleren maar. Kledingkasten leeghalen, vuilniszakken met oude kleren de gangkast weer uit, hier en daar wat passen, twijfelen, wikken, wegen en wegleggen. Vriend en ik vullen samen vijf vuilniszakken met shirts, broeken, sokken, vesten en hier en daar een blouse. Oei.

Vier dagen ben ik bezig met dozen uitzoeken en spullen sorteren. We kopen acht stevige opbergdozen. Aan het einde rijden we met een volle auto rijden naar de vuilstort. Eindelijk, de gangkast is schoon, netjes en overzichtelijk. In mijn ogen: prachtig. Ik ben trots.

Op zoek naar een fotoboek

Ongeveer 170 foto's hebben we af laten drukken. Van Tom z'n foto's gaan we ook nog wat laten printen. Stel dat we aan de 180 foto's komen. Hoeveel passen er op één pagina? Dat kunnen er, afhankelijk van de hoeveelheid foto's van één onderwerp en afhankelijk van liggende of staande foto's, twee, drie of vier zijn. Laten we dus uitgaan van een gemiddelde van drie. Dan hebben we 60 kantjes nodig. Dus 30 bladzijden.

Ik sta in de winkel. Nooit geweten dat er zoveel verschillende soorten fotoplakboeken zijn... In alle kleuren van de regenboog en in allerlei soorten en maten. Er is eigenlijk geen goede middenweg voor mij: 40 te kleine bladzijden, 60 te grote bladzijden. Ik wil 40 grote of 60 kleine!

Maar nee, shit! Stop!

blad·zij·de (de ~)
1 elk van de beide zijden van een blad papier in boek, krant of tijdschrift => pagina

Dom, dom, dom natuurlijk, een bladZIJDE is een kántje! Moet ik na bijna een half uur weer alles over een andere boeg gooien. En weer is er weer niet datgene wat ik zoek: 60 te kleine bladzijden of tachtig te grote.

Als ik meer dan een uur later thuiskom met een felblauw boek met 80 kleine bladzijden, blijkt dit ook niet te werken. De bladen zijn zo rechthoekig smal, dat er maar één rechtopstaande foto op een bladzijde past. Dat gaat dus ook niet werken. Argh! Een fotoplakboek maken een goed idee? Hoe kom ik er bij?!

1 foto, 2 foto's, 3 foto's...

We kijken foto's. Samen hebben we er ongeveer 700. En toch heb ik nog het gevoel dat ik dingen mis. Natuurlijk de bioscoop van binnen, maar ook een groepsfoto van in Tokan, de tuin van het hostel, dat soort dingen. Sommige unieke foto's zijn ook mislukt omdat ze bewogen zijn. Mijn 'klik-en-go-methode' werkt dus niet altijd even goed...

700 foto's... Hoe krijgen we het voor elkaar?! Dit jaar zal ik voor het eerst in mijn leven een plakboek gaan maken. Hoeveel foto's het zullen redden weet ik niet, maar ik heb zo'n vermoeden dat dat er ook nog veel te veel zullen zijn.

REIS - Dag 11

Haastwerk

We hebben nog anderhalf uur voordat de trein vertrekt. In die tijd moeten we eten en drinken kopen voor onderweg én wil ik graag nog even de bioscoophal op de foto zetten. Nadat we uitgecheckt zijn stallen we onze backpacks in de luggage room van het hostel. And off we go.

Eerst de foto's. Dat gaat allemaal prima. Dan gaan we op zoek naar het kleine winkeltje waar we eerder deze week heerlijke broodjes gekocht hebben. Daar gaat het mis. We kunnen hem niet zo snel vinden en lopen daardoor te lang rond. De tijd begint te dringen. We besluiten bij het metrostation een supermarkt in te duiken. Die is zo inefficiënt ingericht dat we nog meer tijd verliezen. We beseffen dat dit behoorlijk mis kan gaan lopen. Met twee zware tassen rennen we naar de metro. Die rijdt net voor onze neus weg.

Bij onze halte racen we er uit. En ik had het al zo warm. Deels rennend en deels snel lopend snellen we naar het hostel. Daar vliegen we binnen een halve minuut weer naar buiten met onze backpacks. Rennen lukt me nu niet meer, m'n tas is te zwaar. Ik loop zo snel als ik kan. Ik krijg het heet.

In de metro lopen de zweetdruppels over mijn voorhoofd. Dat ding vertrekt maar niet en ineens stopt 'ie overal veel te lang. Het leuke geklets 'Prosim, vystup anastup, blablabla' is nu hoogstirritant en ik weet zéker dat we die trein niet gaan halen.

Op Praha Holosevice probeer ik toch te rennen. Volgens mij ziet het er níet uit. Het voelt alsof ik dribbel. Het perron ligt gelukkig minder ver weg dan ik dacht. Op de een of andere manier lopen we er zo op af. Als we niet zo in de stress hadden gezeten, hadden we waarschijnlijk eerst een heel onderzoek verricht naar wat er precies op de bordjes stond.

We denken dat we op spoor 7 moeten zijn, maar we zien er maar drie. Is er geen 7? Dan 2! Er vertrekt niets vanaf 2! Dan zien we een bekende naam en vertrektijd staan bij spoor 3. We spurten de trap op. De trein komt net binnen. Kokend van inspanning stappen we naar binnen. We sturen bijna mensen weg van hun plek omdat we zo braindead zijn door het haasten dat we het niet allemaal meer even helder weten en zien. Maar we made it! Phew!

REIS - Dag 10

Vandaag op het menu: een goede mix van cultuur, religie en moderniteit. Dit alles overgoten met een sausje van herkenning. Het recept is eenvoudig: "Gooi alle ingrediënten door elkaar en roer dit tot een gladde massa". Helaas, wij blijken geen goede koks. Ons gerecht is een beetje mislukt. Toch niet goed genoeg geroerd denk ik. Of missen we gewoon een ingrediënt.

Hoofdgerecht

Cultuur - St. Vituskathedraal poging 2

We willen toch echt die kerkers in. Nu zullen ze zéker open zijn!

Vanaf de andere kant komen we Hradcany binnen, door een grote toegangspoort. Dit is veel echter. Ik heb nu echt het idee binnen in een grote burcht te zijn. Zeker als we ook nog eens een valkenier met een rijtje roofvogels zien. Helemaal in mijn nopjes loop ik het grote plein op. Dan krijg ik de schrik van mijn leven. Argh, er zijn meer mensen op de hoogte van het feit dat de kerk 's morgens open is. EEN RIJ! Er staat een he-le lan-ge rij. We maken meteen rechtsomkeert. Jammer maar helaas, geen skeletten voor ons.

Religie - Altneus Synagoge en joodse begraafplaats

In mijn Praagboekje (stom ding) staat een mooi stuk over deze joodse monumenten. Het lijkt me erg interessant. De synagoge heeft een mooie legende en de begraafplaats schijnt erg indrukwekkend te zijn. Maar mijn interesse heeft zijn grenzen. Ik ben niet van plan om zeventien euro te betalen voor een paar oude gebouwen en een verlepte begraafplaats. Nu zal ik waarschijnlijk wel nooit weten of het stiekem niet prachtig mooi is, dat is jammer, maar ik vind het gewoon erg veel geld. [1 bier 25 kronen, 1 jodencomplex 500 kronen. 1 bier 1 euro 75, 1 jodencomplex 35 euro]

Moderniteit - Dancing Palace

Op de gratis backpackersplattegrond van het hostel staat een leuk gevormd gebouw met de naam 'Dancing Palace'. Klinkt wel goed hè? Het klinkt swingend, kleurig. Maar nee. Het is grijs, glas en saai, en er zit gewoon een bank in. Het is gratis, dat wel, maar het valt tegen.

Sausje - Karluv Most

Vriend wil foto's maken van de brug en Vriend wil de toren in om van bovenaf foto's te maken van de brug, want op onze eerste brugdag had hij geen camera bij zich. Ik ben al behoorlijk stad-moe, ook wandel-moe, maar vooral trap-moe. En natuurlijk ga ik mee. 247 treden wentelen we naar boven. Daar doe ik mijn Chineesinterpretatie. (We zijn wel drie keer dezelfde Chinese gast tegengekomen die een erg aparte manier had van op de foto gaan. Het moest er een keer van komen dat ik hem nadeed. Maar dan natuurlijk wel op een veilige plek zonder andere mensen. Ik hoop niet dat ik van beneden af ook gefilmd ben). Uiteraard was het uitzicht best wel mooi.

Oke, vooruit:


Nagerecht

Na ons diner lopen we een rondje om het eten te laten zakken. We willen een ijsje kopen. We staan al in de rij als Vriend zegt: "Ik moet eerst de cola uit mijn buik weg laten lopen, anders kan ik niet van mijn ijsje genieten." Na een rondje park en twee we-zijn-net-gesloten-ik-draai-nu-de-deur-op-slot-wc's, is het ijssalonnetje ook net dicht. Argh! Na een mislukt hoofdgerecht hoort het nagerecht perfect te zijn! Gelukkig hebben we nog een tweede nagerecht-gang: een bioscoop!

Jajajaja! Wij zijn naar de bios geweest! Supergroot, supermooi, maar ook: superleeg! We zijn de enigen bezoekers in deze prachtige zaal met houten klapstoeltjes. Dat geeft een voorstukje van een griezelfilm toch een hele andere dimensie! Maar besef: De film (Sahara) is nog geen week uit, we zijn nog geen acht euro kwijt voor twee kaartjes en er is niemand anders te bekennen. Ik kan je vertellen: In die stomme synagoge komt geen enkele Tsjech, als ze dit al niet kunnen betalen.

REIS - Dag 9

Hortsik!

Ik ben moe. Gisteren was ik al moe, ik heb wel negeneneenhalfuur geslapen, en ik ben nog stééds moe. Nou, eigenlijk meer moedeloos. En hangerig, lusteloos en futloos. Maar 'moe' klinkt mooi kort en bondig: ik ben moe.

We gaan op pad. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om te lopen, leuke dingen te bekijken, überhaupt íets te doen. Maar we zijn nou eenmaal maar een paar dagen in Praag, we moeten op pad!

Ka-doo

Vandaag is het souvenirday. We gaan de stad in. Al vrij snel heb ik een nieuwe broek en een nieuw shirtje, maar met de souvenirs wil het niet zo vlotten. Te duur, te touristiky, of beide.

Overal petjes (ik wil nog wel een nieuw petje, maar voor een knalrood exemplaar met toeristische opdruk ga ik geen vijf tot tien euro neertellen), overal glaswerk (sommige glazen vazen zijn echt práchtig, maar die kosten dan ook minstens honderd euro. Kunst of geen kunst, das wel errug veel! Trouwens, hoe krijgen we zo'n ding mee naar huis zonder
dat 'ie breekt?) en overal de meeste onzinnige voorwerpen met de opdruk 'Praha' en daarbij één van de vele bekende gebouwen.

Ik kan er ook nog eens niet tegen om 'zomaar iets' te kopen. Het hoeft niet per se 'iets typisch uit dit land' te zijn, maar het moet gewoon leuk zijn én de prijs moet logisch zijn. En das moeilijk. We zijn er zoet mee.

Vroegah

We besluiten tot een break. Ik wil naar het hardrockcafé. Daar heb ik vier jaar geleden met de explo's complete dagen doorgebracht, dus dat wil ik nog wel eens zien. Het is natuurlijk wel veranderd, maar op de een of andere manier ook heel erg hetzelfde gebleven. De drank is te betalen, het internetcafé is nog steeds aanwezig en de muziek is uiteraard altijd goed. Midden op een warme zomerdag in een rokerig café zitten klinkt misschien als een rare bezigheid, maar dit was voor mij echt een typisch geval van jeugdsentiment.

Koopje

Verder op souvenirjacht! Mijn oog valt op 'markt' in mijn Praagboekje. Ineens herinner ik me die kramen weer. Die waren hier toch heel dichtbij? Waarom zijn we dan wel twee uur bezig voordat we eindelijk het marktje vinden (inderdaad vlakbij ons startpunt) (oké, ik geef het toe, we hebben ook een uur op een bankje gezeten om mensen te kijken)...

De markt is schattig. Het zijn twee straten die parallel lopen aan elkaar, met daartussen een rij winkeltjes. In straat 1 lopen we alle petjes snel voorbij, maar een kristallen schildpadje mag met ons mee voor de ouders van Vriend. Mijn familieleden krijgen allemaal een mooi armbandje uit het laatste kraampje in de rij van straat 2. Behalve veel sieraden heeft deze marktstraat ook erg veel fruit. Bij het fonteintje worden heel wat pruimen, appels en druiven gewassen. Schattig én gezellig dus.

Schrik van de dag

Op reisdag 1 drinken we water uit Nederland. Op reisdag 2 tot en met 6 drinken we water uit de eigen bron van Tokan. Op dag 7 en 8 vullen we onze flesjes met water uit de kraan. Op de avond van dag 8 zegt Vriend: "Bah, wat stinkt er hier zo? Is dat die waszak ofzo?" Nu voel je het natuurlijk al aankomen, het antwoord op die vraag is: "Nee". En inderdaad, de stank kwam uit de flesjes. Een putlucht! We zijn er niet ziek van geworden, maar vanaf nu zijn we heel erg blij met alle landschapsontsierende zuiveringsinstallaties in Nederland!

REIS - Dag 8

Quote van de dag

Als we na het ontbijt ons 'appartement' weer binnen stappen, lopen onze Taiwanese buurtjes net naar buiten. De buurvouw en ik doen tegelijk de voordeur open. We schrikken allebei een beetje van de onverwacht verschijnende andere persoon, maar misschien is ze wel gewoon onder de indruk van mijn lange zwarte rok en zwarte shirtje-met-kantje, want het enige dat ze spontaan zegt, is: "Oh, you are beautiful!" Ik kan niet veel meer uitbrengen dan "Thank you..."

Bezienswaardigheid 2: Strahovský Klaster

Entree betalen oké, dat kennen we in Nederland ook. Maar ik blijf me verbazen over de andere mogelijke manieren van geld verdienen. Ik weet niet of wij ook een beroemde bibliotheek hebben waar oude manuscripten stof staan te happen terwijl het plafonnetje elke avond gestoft wordt, maar áls we zo'n bibliotheek hebben, zullen we daar vast wel entree moeten betalen. Van een 'photo-permit' heb ik echter nog nooit gehoord. "Is dat dan per foto, of mogen we de hele dag blijven fotograferen?"

Het klooster zelf is nog bewoond en in gebruik. We mogen er niet naar binnen, dus fototoestellen zijn vast ook verboden.

In de naastgelegen kerk is de mis net afgelopen. Als we de kerk van binnen hadden willen zien, hadden we een uurtje eerder moeten zijn. Dan zouden we wel een hele kerkdienst moeten hebben uitzitten, maar als je wat wilt, moet je er natuurlijk wat voor over hebben. Nu worden toeristen met alle macht buiten gehouden en kunnen we alleen door een hekje naar binnen gluren.

Bezienswaardigheid 3: Muzeum Miniatur

Aan hetzelfde plein ligt ook een klein museum. Een miniatuurmuseum. (Nee! Niet zó klein!) Een museum met ware kunstwerkjes. Het grootste kunstwerk is een schilderij van een vierkante centimeter, te bekijken door een loep. Het kleinste kunstwerk is ieniemienimini. Als je gewoon kijkt zie je een gedroogde mug met twee zwarte puntjes zo klein als een speldenprikje op zijn pootje. Als je door de microscoop kijkt, zie je twee auto's op een takje (een muggenpootje dus). Echt gaaf om te zien!

Bezienswaardigheid 4: Petrínská Rozhledna

We hebben de Eifeltoren van Praag al een hele tijd zien staan. Het is immers een grote toren op een hoge berg. Als we bij een splitsing komen, kiezen we dus voor de trap omhoog. Bah. Het is niet zomaar een trap, het is een ultralange. Praag is mooi vanwege zijn hoogteverschillen, maar die hoogteverschillen moeten overbruggen is minder mooi. Er was hier toch ergens een gondel? Vanuit de toren hebben we een prachtig uitzicht. Hij doet zijn bijnaam 'panoramatoren' zeker eer aan.

Tip van de dag

Koop nooit een pen als souvenir.

Om mijn dagelijkse beslommeringen bij te houden, schrijf ik in een schrift. Deze mooie zonnige dag besloot ik blootsschouders te gaan en mijn rugtas thuis te laten. Mijn schrift ging ik de tas van Vriend. Mijn pen echter niet. Ik kocht dus een pen. Omdat we in een park zitten bij de Petrin Tower, koop ik daar een pen. Een toeristenpen dus. Van Franz Kafka blijkt. Na nog geen hele A5pagina is 'ie op. Ik ga terug en krijg een nieuwe. Die houdt het nog minder lang uit. Ik lach er om, ga naar huis met een lege Franz Kafka pen en maak nooit meer dezelfde fout.

Bezienswaardigheid 5: Hradcany

Een gebouwencomplex neemt een groot deel van de plattegrond in beslag. Het is de Praagse Burcht. Ik zie zelf het vooral als een pleinencomplex. Je loopt van een plein zo groot als een voetbalveld, omringd door hoge gebouwen, onder een grote poort door, naar het volgende, nog grotere plein. Het is machtig. Alles groot, alles oud.

Als ik met mijn neus in de lucht de topjes van de gebouwen bekijk, ziet Vriend mannen in lichtblauwe pakken voorbij marcheren. We gaan erachteraan. Eerst gewoon lopend, maar die krengen hebben er de vaart in, dus we trekken een sprintje. Vriend is de laatste persoon die voor de mannen uit onder het poortje door rent. Hij kan de wisseling van de wacht dus van de eerste rij aanschouwen. De rest van de mensen, waaronder ik, wordt tegengehouden. Van achter het hek zie ik ook nog wel het één en ander. Het is een heel schouwspel.

Bezienswaardigheid 6: St. Vituskathedraal

Het grootste gebouw op Hradcany is deze kathedraal. Daar gaan we natuurlijk ook even naar binnen. Vanuit onze ooghoek zien we wel een balie, maar iedereen loopt er langs, dus dat doen wij ook. De kerk is mooi, de kerk is hoog, de kerk is fotogeniek. Het is inmiddels half vijf en de toren die je kunt beklimmen is al gesloten voor vandaag. Helaas. Nouja, dan staan we tenminste ook niet voor de keuze of we wel weer vrijwillig al die trappen willen beklimmen.

Het voorste stuk van de kerk is afgezet. Hier mag je alleen in met een ticket. We gaan snel naar de balie, maar die is net als de toren ook net dicht. Dat is wél erg jammer, want de ingang van de tomben/catacomben/zoiets (ondergrondse met een graf en relieken), zit daar ook. We zetten de kathedraal op ons lijstje 'nog doen als we nog tijd hebben' en lopen de warme zomerdag weer in.

Bezienswaardigheid 7: Golden Lane

Dat het 'zo laat' is, komt bij het 'Gouden Laantje' wel weer goed uit. Na vijfen hoef je hier namelijk geen entree meer te betalen. (Geldverdientip nr. xyz: zet overdag een leuk straatje af en vraag entreegeld.)

Aan het einde van de vijftiende eeuw werd de Praagse Burcht uitgebreid en kwam er een nieuwe muur. Aan de binnenkant van deze muur werden allemaal kleine huisjes gebouwd. Hier woonden voornamelijk kunstenaars en goudsmeden (tada!). Nu zijn er nog steeds allemaal galerijtjes, handwerkzaakjes en glaswinkeltjes. De grootste toeristentrekker is echter een huisje waar Franz Kafka heeft gewoond. (Wat is dat met die man?! Mijn Praagboekje is ook al zo lyrisch over die knakker?!)

Het is een schattig straatje, maar niet meer dan dat.

REIS - Dag 7

Een trein is een reis

Die stomme treinen ook! Tsjechen en treinen zijn voor mij vanaf nu voor altijd een onoverkomelijk vervelende combinatie! Volgens meneer de conducteur zijn onze kaartjes niet goed. [We hebben internationale tickets, die een maand geldig zijn, maar alleen in combinatie met de reserveringen. We hebben reserveringen voor de heenreis, voor deze reis, en voor de terugreis. Op de heenreis hebben we een klein stukje Tsjechië gehad, waar we zijn gecontroleerd. Nu zitten we blijkbaar nog in dezelfde zone ofzo, want het komt er op neer dat het niet goed is dat er al een Tsjechische stempel staat. Tenminste, dat is wat wij ervan begrijpen.] Jammer maar helaas, maar Tsjechen kunnen blijkbaar niet tegen plotselinge, ongewone en dus oncontroleerbare gebeurtenissen. De bon wordt al uitgeschreven, 350 kronen, Ktsjing!

Een park is een vriend

Hectiek! Vriend en ploenk in paniek! Hiepieventielaatie! Een nadere diagnose wijst uit dat we slechts een lichte shock hebben opgelopen door de plotselinge overgang van de überstilte naar de Grote Stad, maar het is het niet minder erg om. Het eerste uur in Praha voelen we ons verloren...

Waar verkopen ze OVkaarten, welke trein moeten we hebben, hoe werken de treinrouterollen, waar is de infobalie, waarom is de infobalie dicht, waar is de metro, waar is ons hostel, welke plattegrond zullen we kopen, aah er staat geen hostel op nummer 6 maar een ziekenhuis, ooh gelukkig het hostel is op nummer 7, sjit we moeten een paspoortnummer invullen, hoeveel cijfers heeft jou nummer, waar kunnen we wat te eten krijgen, waarom is onze kamer zo klein als twee eenpersoonsbedden naast elkaar en een kast aan het voeteneind en wíe heeft bedacht dat de restaurants in Praag om drie uur 's middags proppers op de stoep moeten hebben staan??? NEEEEE!!!!! Waar is de rust?! Waar is het bos?! HELp!

We zoeken naar groen op de kaart en komen terecht in een parkje langs de Vltava. Een uur lang staren we voor ons uit voordat we mans genoeg zijn om de stad in te trekken.

Bezienswaardigheid 1: Karluv Most

Om van ons parkje naar een eetgelegenheid te komen, moeten we toch over de befaamde Karelsbrug, dus daar maken we dan maar meteen een uitje van. Middeleeuwse mannen staan boven op de wachterstoren te trompetteren, de straatventers proberen hun waar nog te verkopen en portrettekenaars staan hutje mutje. We zijn nog net niet aan het einde of de lucht betrekt. Terwijl het regent zitten wij op een terras onder een parasol. Na ons diner lopen we er nog een keertje over. We struikelen over de Nederlanders. Waar we in Amsterdam het idee hebben over de buitenlanders te struikelen, hebben we dat hier, euh, ook. Zo relatief weinig Nederlanders in Amsterdam, zo relatief weinig Tsjechen in Praag. Ik doe een poging om alleen nog maar Engels te praten om zelf niet ontdekt te worden, maar ik word er alleen maar giechelig van.

Getverdegatver!

In Tokan hadden we de pech een kamer boven de keuken te hebben. Nee, niet gewoon pech, Fette Pech; het was een ramp! Want álles werd gefrituurd. Tel dat op bij de dunne houten vloer van een oude berghut en voila: een eeuwige stank in je kamer. Het was zó erg dat ik met een shirt over mijn gezicht in slaap probeerde te vallen.

De laatste avond was het ergste. Er waren toen heel veel mensen komen eten, dus het vet had veel langer op het vuur gestaan. Hier, in ons hostelletje in Praag, ga ik weer bijna over m'n nek. Dat mooie blauwe shirt dat mij beschermde tegen de ergste luchten, stinkt een uur in de wind. Het vet druipt er bijna uit. De pyjama's kunnen ook meteen de waszak in. Vaarwel.

REIS - Dag 6

Bergen

Een waardig begin van de wandelvakantie vereist ook een waardig einde. We worden afgezet in Mezni Louka. Een typisch Tsjechisch dorpje-van-niks. Hier start ons grote avontuur over de relatief drukbevolkte slingerweg omhoog richting de Pravcická brána; de grootste natuurlijke stenen 'brug' van Europa. Aan het einde van het pad is een kleine open plek waar zich groepjes mensen gevormd hebben. Waarschijnlijk moed aan het verzamelen voor de lange trap in de brandende zon die naar de 'ingang' van de brug leidt.

Flauw is dat eigenlijk. De natuur 'maakt een gat' in een berg, waardoor het een brug lijkt. De mensheid vind dat interessant. Een paar Tsjechen vind dat nog veel interessanter: ze maken een mooie trap om het laatste stukje berg op te komen. Boven aan die trap plaatsen ze een balie met draaihekjes (boven aan de trap!) en alleen als je daar (na betaling van 50 kronen) voorbij bent kun je de zogenaamde brug zien. Nou, hij was mooi hoor.

Aan de andere kant van de berg gaan we weer met een slingerpad naar beneden. En beneden. En beneden. Onderaan stuiten we op een asfalten weg. Die steken we over en dan gaan we het bos weer in. We volgen de zogenaamde 'korte route' richting Mezna. Die korte route gaat mooi meteen weer omhoog. Dat valt tegen na zo'n lange afdaling. Het zweet breekt me uit en m'n hart maakt overuren. Als we even stoppen om wat water te drinken ploft m'n hoofd bijna. Na een tijdje zijn we er weer aan gewend en lopen we alsof we een simpel plattelandsweggetje in Nederland bewandelen.

Na een saai stuk moeten we ineens een kilometer aan trappen afdalen. Onderaan lopen we langs een stromend beekje. En daar komen we ineens weer een slim staaltje ondernemersschap tegen... Het pad stopt, en, oh wat handig, we kunnen verder met een bootje. Natuurlijk wel na inlevering van 100 kronen pp. Na een klein stukje varen worden we weer op de kant gezet waar het pad verder gaat. Hier lopen we veelal over metalen platen die aan de berg zijn vastgemaakt. Best wel eng, aan de zijkant brokkelen ze zelfs al een beetje af. Maar natúúrlijk komen we levend het bos weer uit.

Tot onze grote verbazing hebben we na deze heftige bergwandeldag géén spierpijn! Les: wandelen kun je leren. Na vijf dagen actief zijn stadse beentjes weer helemaal aangepast aan de ongerepte natuur!

REIS - Dag 5

Grapsteen

"Okeee, we gaan vandaag wel wéér mee..."

Tom en Anne Els worden weer eens in een klimgordel gehesen. Ze gaan tokkelen en van een hoge wiebeltoren afspringen. Ons niet gezien! Wij hebben klimpijn, wij gaan relaxen! De enige reden waarom we meegaan, is het middagprogramma: Rabstejn.

In de Tweede Wereldoorlog hebben de Duitsers net over de grens in Tsjechië (in Rabstejn) een textielfabriek ingenomen en deze omgebouwd tot vliegtuigfabriek. Goedopgeleide Tsjechen werden hier verplicht aan het werk gezet. Rabstejn werd al snel een concentratiekamp met honderden 'bewoners' die werkdagen van veertien uur maakten. Behalve vliegtuigen werden er ook wapens geproduceerd. Vooral aan het einde van de oorlog, toen de fabriek ook ondergronds werd uitgebreid. Er zijn vele mensen omgekomen in Rabstejn en de fabriek werd meteen na de oorlog afgesloten.

Hij staat er nog steeds, na al die jaren. Het is een bouwval; ingezakte daken, weggevallen stenen, blootliggende elektriciteitskabels en ingegooide ramen. Het zou zo een decor van een griezelfilm kunnen zijn.

We worden aan de andere kant van het complex het bos ingeleid. Met lange broeken, truien en regenjassen aan, puffen we een heuvel op. We zien een gat met een stenen omlijsting. Hier is het. Niemand mag hier in, maar Ivo heeft toestemming van de gemeente. We krijgen waxinelichtjes en een paar lucifers. Via de ondergrondse gangen moeten we de officiële ingang zien te vinden. Maar dan is er plotseling slecht nieuws. Ons gat is ontoegankelijk gemaakt met staal in beton. Hier komen wij niet naar binnen. Er schijnt niets aan te doen te zijn. We maken rechtsomkeert en gaan weer naar Tokan.

Ik baal. Ik baal als een stekker. Een hele grote dikke vette stekker. Bah. Dit leek me zo gaaf, en nu, hopla, "pech gehad". Niet leuk! De bananenshake in het stadje waar we tussendoor stoppen, maakt het niet veel beter: er zit teveel ananassap in, dus nu is 'ie vies. Boehoehoe!

Het enige voordeel van onze vroege thuiskomst is dat er nog tijd is om de was te doen. Dat het keihard begint te hozen als de zorgvuldig uitgewrongen kleertjes net een kwartier op de waslijn hangen, haalt het positivisme weer naar beneden. Pfff...

s Avonds trakteren we onszelf op een mooie 'palatschinke nogwat'. Dat schijnt een pannenkoek met ijs, slagroom en vruchtjes te zijn. In ons Oostenrijkgeheugen was het een vies gekookt deegproduct, maar vanaf nu is palatschinke weer een mooi woord.

Thuis zegt mijn woordenboek uit 1991: 'Met jam gevulde omelet'. Hm, hier is sprake van een brede interpretatie. We zullen Johanna eens flink de waarheid gaan vertellen over haar palatschinke als we weer in Tokan zijn. Want Rabstejn, dat zúllen we verdorie nog bekijken!

REIS - Dag 4

Schwierig

We hebben een rustige dag voor ogen; een klein rondje lopen in de omgeving, een beetje lezen, en gaan wassen, want met dit warme weer verbruiken we onze shirts alsof het niets is. We worden echter overgehaald om mee te gaan klettersteigen (wat volgens mijn eigen vrije vertaling net zoveel betekent als 'klimmenklimmen', maar waarmee bedoeld wordt dat we, gezekerd aan een staalkabel, een rots gaan trotseren).

We worden in de jeep geladen en vliegen over de weg al zaten we in een achtbaan. Net over de grens, in Duitsland, zit een mooie klettersteigbaan die we vrij kunnen gebruiken. Mijn paspoort heb ik vandaag niet nodig, want we gaan lopend over de grens, midden in het bos. Er staat een paaltje. Aan de ene kant: C. Aan de andere kant: D. En in de trein komen ze met pistolen, tsk.

We komen bij een hele grote hoop hele grote stenen. Dit is de rots waar we moeten zijn. 'Schwierig', zegt het bordje. Oei. Aan onze klimgordel zitten twee karabiners. We gaan onszelf zekeren aan de staalkabel. Het is gaaf! Lastig soms, maar heel leuk! Op de top ligt een logboek. Iedereen kan hier zijn naam inzetten. Is 'ie vol, dan komt er een nieuwe, en gaat de oude een bibliotheek in. Mijn naam wordt voor eeuwig bewaard, joechei!

Aan de andere kant van de rots staat een eetcafé, daar drinken we wat. We besluiten om ook terug te gaan over de rots. Het is nu voornamelijk afdalen, dat gaat een stuk sneller. We zitten allemaal onder de schrammen aan het eind, maar het was het waard. Het was super!

Andere avondvulling

Gisteren zijn we er op geattendeerd dat we een stukje verderop, op een heuveltop, heel mooi de zonsondergang kunnen bekijken. Dat gaan we vandaag doen. De zon staat eerst nog relatief hoog en is felgeel. Dan zakt hij achter een wolkenrij. We denken verbaasd dat het al voorbij is, maar dan zakt hij onder de wolken door. Felrood komt hij naar beneden. Aan het eind is het een kwestie van seconden voordat hij achter de horizon verdwijnt. Tof om dit ook eens mee te maken, dit had ik nog nooit gezien.

De rest van de avond blijven de spelletjes ook in de backpacks: we gaan film kijken. Jaja, er is een heuse 'kino', bestaande uit een oude televisie, een dvd-speler en een stapel dvd's. We kijken 'Changing Lanes'. Bijna aan het eind van de film willen we nog wat te drinken halen. Het 'restaurace' is echter dicht. Dat is het ergste niet. Maar dat onze kamersleutel daar nog aan het bord hangt, dat is wel jammer. Natuurlijk komt het wel weer goed en weten we nu ook meteen zeker dat Johanna, de 'serveerster', romantisch is gaan zwemmen met Ivo. Genoeg gespreksstof voor de rest van de week!

REIS - Dag 3

We blijven sportief

"Vandaag een minder heftige route graag, onze spieren moeten zich nog een beetje herstellen." Via een zogenaamde paardenroute gaan we op weg. Twee uur lang lopen we door grote dennenbossen. Overal waar we kijken zien we de stammen van metershoge naaldbomen. Het is oneindig mooi, maar vergeleken met gisteren relatief saai.

Het einde van onze paardenroute is het stadje Doubice. Daar eten we wat bij een restaurantje. Voor vijf euro hebben we een salade, twee stukken apfelstrudel met slagroom, een cappuccino, een bananensap en een cola. Geen geld. Vanaf nu laten we het liefste elke dag ons lunchpakketje thuis. Ware het niet dat we waarschijnlijk niet elke dag een eetgelegenheid tegen zullen komen...

De terugweg is leuker. Paden worden paadjes, stenen worden rotsen, en heuvels worden bergen met trappetjes van boomwortels en keien. Ik ben blij. Er is zoveel te zien. We stoppen vaker en fotograferen meer. Zo wordt een korte wandeling toch nog een dagvullend programma.

Chaos

Tokan is vroeger gebouwd door een jager die te lui was om elke dag opnieuw de berg op te gaan. Het chalet werd zijn nieuwe uitvalsbasis. Tegenwoordig is alles van Ivo, die complete vakanties, maar ook losse activiteiten en overnachtingen aanbiedt.

Ten tijde van ons verblijf zijn er nog twee andere gasten: Tom (23) en Anne Els (21). Zij hebben een actieve vakantie geboekt en gaan elke dag op pad met Ivo, en stagiaire Rick (16) uit Groningen.

's Morgens zitten we samen aan het ontbijt en 's avonds na ons gezamenlijke diner maken we met z'n vijfen een kippenhok van de plek waar we op dat moment zitten. We beginnen standaard met twee potjes Boonanza. Het is een gekkenhuis. Iedereen roept naar iedereen voor allerlei soorten bonen, afspraken worden continu gemaakt en weer verbroken, uitspraken als "maar dan verwacht ik straks wel iets moois van jou" en "ik heb jou net ook ontzettend gematst" vliegen over de tafel. Maar iedereen weet: wat gepoot is, zit in de grond.

Bij Koehandel gaat het er iets minder chaotisch aan toe. Dat werkt weer heel anders. Helaas werkt het bij mij niet. Ik maak domme fouten en verlies keer op keer. Het wordt elke avond later, maar ook chaotischer en gezelliger. Wij zijn blij met Tom, Anne Els en Rick!

REIS - Dag 2

Prachtig

Met een enigszins geniepig lachje zegt Ivo, de Tsjechischsprekende Nederlandse eigenaar van Bohemian Outdoor, en tevens onze reisleider, taxichauffeur en algeheel aanspreekpunt: "Ik heb voor vandaag al een mooie route voor jullie uitgestippeld". Mooi blijkt de route zeker, prachtig zelfs, maar het geniepige lachje staat garant voor een zware dag.

Om 10.00 beginnen we met een stuk gele route van 'Nationalpark Die Bohmische Schweiz' oftewel het Národní Park. Het slechte weer van gisteren is volledig verdwenen. Genietend lopen we door de verlaten bossen. Het is hier zo stil en vredig.

Na tweeëneenhalf uur komen we bij Saunstejn. Het lijkt een doodlopend spoor. We zien alleen een supersteil metalen trappetje. Daar willen we het fijne wel van weten! We klimmen naar boven. Maar daar begint het echte werk pas... Een supernauwe spleet is de enige doorgang. Ik vraag me inmiddels af of we hier wel mogen zijn, maar ben té nieuwsgierig.

Na de spleet volgt nog een veel langere en steilere trap. Als we hier boven komen, zien we ook nog een heel stelsel van spleten, trapjes en leuningen. Bovenop de berg, waar vroeger blijkbaar een roversburcht stond, lunchen we en debuteren we in een Duitse homevideo: "Hier sind zwei touristen".

We vervolgen onze weg. De omgeving is nog steeds prachtig, maar steeds als we omhoog moeten, midden in de felle zon wandelen, of, nog erger, midden in de felle zon omhoog moeten, hebben we daar totaal geen oog meer voor. Dat is jammer, maar alhoewel, mijn fototoestel heeft nu al overuren gemaakt. Ik ben haast bang dat er na deze dag niets moois meer te zien is.

Om 18.00 komen we aan in Tokan, het bergchalet van Ivo en ons huis voor de komende week. Een volledige werkdag hebben we gewandeld. We zijn moe en zweterig, maar wel voldaan. Dit was de officiële aftrap, vanaf nu is het meteen duidelijk: deze vakantie wordt geweldig.

REIS - Dag 1

F.U.C.K.

We komen binnen bij het eerste Duitse station, Bad Bentheim. Er komen een paar mannen binnen. Ze lopen door het gangpad en blijven hier en daar stilstaan. Ik ben verdiept in mijn boek en besteed er geen aandacht aan. Ze lopen me voorbij. Dan vang ik een woord op. 'Pasport'. Mijn hart slaat over, mijn mond zakt langzaam open en het bloed trekt weg uit mijn gezicht. Niet vanwege de Duitse taal, en ook niet vanwege het pistool die ik zo uit de holster zou kunnen trekken. Nee, het is net een graadje erger: ik ben mijn paspoort vergeten.

'Fuckfuckfuckfuckfuck', is het enige wat er door mijn hoofd heengaat. Ik ben in een lichte shock. Wat nu? Als we überhaupt in Tsjechië aankomen vandaag, mag ik dan wel op mijn eerste vakantieadres blijven? En dat hostel in Praag, moeten we daar onze paspoorten niet ook laten zien? Minstens een kwartier zit ik terneergeslagen als een zielig hoopje in mijn stoel. Vriend: "Als het nu nog geen probleem is, moeten we er nu ook nog geen probleem van gaan maken". Nee, jij hebt makkelijk praten.

Na de overstap in Berlin Ostbahnhof zitten er beduidend minder Nederlanders in de trein. Dus hoe komt het dat er precies achter ons wél twee zitten, waarvan ik de vrouw in de vorige trein ook nog eens ontzettend heb horen zeuren? Dat zal ik je vertellen, dat komt omdat ze gezonden zijn om ons te helpen. Er arriveren twee Duitse en één Tsjechische douanier. Ik begin mijn individuele toneelspel door omslachtig mijn bagage te doorzoeken. Na een tijdje deel ik benauwd mee dat ik niets kan vinden, alleen mijn rijbewijs. Maar dat is natuurlijk niet genoeg. De vrouw achter ons vertaalt wat er nu verder gaat gebeuren: na hun rondje komen ze bij ons terug en moeten we een papiertje laten maken en een boete betalen. Oké.

De vrouw verdwijnt en de douaniers komen terug. Maar er is een probleem. Omdat ik Nederlandse ben, moeten we terug naar Duitsland voor zo'n papiertje. De Duitsers maken er een groot probleem van. "Weet je wel zeker dat 'ie ergens in je bagage zit?" De Tsjech vind het echter wel goed zo, als we maar eerlijk beloven héél goed te zoeken voordat we aan de terugreis beginnen. Hoezee, we zijn in Tsjechië! Lang leve de Duitstalige Nederlanders!

Inleiding REIS

Van 10 t/m 20 juli zijn Vriend en ik op vakantie geweest naar Tsjechië. Nu, een paar dagen na thuiskomst, beschrijf ik per dag de 'leukste' dingen die we hebben meegemaakt. Deze staan gewoon onder de datum van de werkelijke gebeurtenis.

Schematisch overzicht:
Dag 1: Heenreis
Dag 2 t/m 6: in Tokan
Dag 7: reis van Tokan naar Praag
Dag 8 t/m 10: Praag
Dag 11: Terugreis

Schematisch lijstjes afwerken

Een hele dag vullen met 'de laatste dingen doen'. Ik kan je vertellen: dat is heel goed mogelijk. "Als jij nou eerst je fietsband plakt, ga ik even naar de Bever voor zooltjes. Dan fietsen we daarna samen naar de stad. Daar kan jij naar de kapper en ga ik die dingen terugbrengen. Als je klaar bent kun je me bellen, dan gaan we samen boeken kopen en wat eten. Na het eten ga ik naar de bieb en kan jij nog kijken voor zo'n apparaatje voor je camera. Dan doen we pas boodschappen, eten we een pizza, zoeken we onze spullen bij elkaar en pakken we onze tas in."

Schoon Schip Maken

Een grote schoonmaak vlak voordat je op vakantie gaat, dat is met recht twee vliegen in één klap slaan (of opzuigen). Als Vriend thuiskomt van zijn laatste werkdag zit ik nog op m'n knieën de keukenvloer te schrobben. Ik ben er priegelig van; er is weinig dat ik deze dag níet heb schoongemaakt. Ik kan je vertellen, van vijf uur schoonmaken (netto) word je stapelgek, maar ook best wel trots.

YES YES YES YES!

YES YES YES YES YES!! WHOOHOO!! WHOEHOEHOEOEOEOEOE!!
YES YES YES YES!!! WHIEIEIE!!! JIPPIE-JEE-oléoléolé!! JAAAA!!!
Ik heb m'n tentamen gehaald!!! Quote van de maand, wat zeg ik,
van heel 2005: "De lijst met v/o heb ik al doorgegeven. Jij bent een
van de 12 geslaagde kandidaten. Proficiat! De tentamens liggen bij het onderwijsbureau ter inzage." WHOOOHOOOO!!! JIPPIEIEIE!!

Autoschoen

Misschien moet ik straks met zo'n voertuig naar het centrum gaan.

Kappert

Nadat ik een half jaar met veel te lang en scheef haar had rondgelopen, was het écht weer eens tijd om een kapper te bezoeken.

Voor de regen uit, ben ik naar de kappert gefietst. Daar was ik vrij snel aan de beurt en vielen er meteen plukken van minstens tien centimeter op de grond.

Door de stromende regen ben ik vervolgens naar de bank gegaan om te pinnen, want dat kon niet bij deze kappert. Na mijn betaling ben ik door dezelfde stromende regen met m'n fiets aan de hand naar huis gelopen. Fris en fruitig kwam ik thuis. Daar heb ik meteen weer een elastiekje in m'n haar gedraaid.

In de krant!

Heb ik toch nog profijt van mijn recensieworkshop! Ik werd hier namelijk door getriggerd om wat vaker naar de CJP-site te gaan en ik zag daar dat je kans maakt om met een recensie in de Volkskrant te komen. Je kunt gewoon je mening (max 75 woorden) achterlaten bij alle artikelen op de site en elke week worden er twee meningen uitgekozen. Dit kunnen meningen zijn over bioscoopfilms, maar ook over dvd's, boeken, theatervoorstellingen, strips en zelfs reizen. Ik had een stukje neergezet over 'War of the Worlds' en voila, aanstaande donderdag sta ik ieniemienie op postzegelformaat in de CJP-column in de kunstbijlage. Goed bezig!

Belletje

Vrijdag: "Oké, tot zondag, ik bel nog wel over de tijd." Zondag gaan we 'grillplaten' bij de jarige Vriend van mamsie. Mamsie is dan al aanwezig en ik rijd de kids erheen. Ergens 's middags. De tijd wordt dus nog doorgebeld.

Zondag om drie uur is er nog niet gebeld. Dan bel ik zelf maar even. Geen gehoor. Ik bel de kids, het is inmiddels kwart voor vier: "Heeft mama iets gezegd over een tijd dat we er zouden zijn?" "Ja, jullie zouden om kwart voor vier hier zijn."

Wandel je wandel

Je boekt een wandelreis, je koopt wandelschoenen én... je wandelt verder nooit. Slechte zaak. Dus vandaag trokken wij onze klompjes aan en vertrokken richting onze vorige woonplaats.

Langs de drukke weg, door de villawijk, langs de televisietoren, over de hei, naar de wc's bij de benzinepomp, en weer terug; door het bos, via de uitkijktoren, langs de televisietoren, door de villawijk en langs de drukke weg weer naar huis.

Hier en daar een vermoeide voet en been deden ons besluiten de lengte van onze route te berekenen. Met maar twaalf schamele afgelegde kilometers voelden we ons grote mietjes en vroegen we ons af waarom we niet vaker geoefend hadden. Nu is het te laat, over een week zitten we al in Tsjechië.

Zijn de blarenpleisters ingepakt?

Je euro is een daalder waard

Ik ga momenteel bijna elke week op zaterdagochtend naar de markt. Want groenten en fruit zijn daar een stuk goedkoper dan bij de supermarkt. Vorige week zag ik ananassen voor een euro, en vandaag heb ik een grote meloen voor vijftig cent gescoord.

Ik ga wel altijd naar de marktkraam die het meeste weg heeft van een supermarkt: je pakt een mandje en loopt door smalle paadjes langs rijen koopwaar. Aan het einde van de route staan een aantal kassa's en krijg je een bonnetje.

Ik hou van die manier van marktwinkelen. Andere kraampjes mijd ik liever. Dan sta je met z'n allen in een 'horizontale rij' en moet je middels hardnekkig oogcontact proberen aan de beurt te komen. Net als in de kroeg, maar dan anders.

De markt, een uitvinding. Ik ben echter benieuwd of ik daar in de winter nog zo over denk.

In war

Lang Leve de Albert Heijn Filmweken! Echt goed, zo'n kortingsactie als er net twee films zijn die je graag wilt zien. Het is alsnog duur, maar op groot scherm filmkijken heeft toch wel nét dat beetje extra. Na Sin City was nu War of the Worlds aan de beurt.

Behalve de trailer had ik verder geen voorinformatie. Ik had expres geen recensies gelezen. Dat moet ik vaker doen! Ik wist niet wat me te wachten stond, dus ik werd helemaal meegezogen. Als die actie, de spanning, de dramatische gebeurtenissen: geweldig!

Het was wel heel erg toevallig dat de hoofdpersonen stééds weer aan alles ontsnapten waar anderen wel het loodje legden. Maar dat deed er niet toe. Met hartkloppingen zat ik op mijn bioscoopstoel.

Op weg naar huis vroeg ik me af hoe ik zou handelen in zo'n absurde situatie.