REIS - Dag 7

Een trein is een reis

Die stomme treinen ook! Tsjechen en treinen zijn voor mij vanaf nu voor altijd een onoverkomelijk vervelende combinatie! Volgens meneer de conducteur zijn onze kaartjes niet goed. [We hebben internationale tickets, die een maand geldig zijn, maar alleen in combinatie met de reserveringen. We hebben reserveringen voor de heenreis, voor deze reis, en voor de terugreis. Op de heenreis hebben we een klein stukje Tsjechië gehad, waar we zijn gecontroleerd. Nu zitten we blijkbaar nog in dezelfde zone ofzo, want het komt er op neer dat het niet goed is dat er al een Tsjechische stempel staat. Tenminste, dat is wat wij ervan begrijpen.] Jammer maar helaas, maar Tsjechen kunnen blijkbaar niet tegen plotselinge, ongewone en dus oncontroleerbare gebeurtenissen. De bon wordt al uitgeschreven, 350 kronen, Ktsjing!

Een park is een vriend

Hectiek! Vriend en ploenk in paniek! Hiepieventielaatie! Een nadere diagnose wijst uit dat we slechts een lichte shock hebben opgelopen door de plotselinge overgang van de überstilte naar de Grote Stad, maar het is het niet minder erg om. Het eerste uur in Praha voelen we ons verloren...

Waar verkopen ze OVkaarten, welke trein moeten we hebben, hoe werken de treinrouterollen, waar is de infobalie, waarom is de infobalie dicht, waar is de metro, waar is ons hostel, welke plattegrond zullen we kopen, aah er staat geen hostel op nummer 6 maar een ziekenhuis, ooh gelukkig het hostel is op nummer 7, sjit we moeten een paspoortnummer invullen, hoeveel cijfers heeft jou nummer, waar kunnen we wat te eten krijgen, waarom is onze kamer zo klein als twee eenpersoonsbedden naast elkaar en een kast aan het voeteneind en wíe heeft bedacht dat de restaurants in Praag om drie uur 's middags proppers op de stoep moeten hebben staan??? NEEEEE!!!!! Waar is de rust?! Waar is het bos?! HELp!

We zoeken naar groen op de kaart en komen terecht in een parkje langs de Vltava. Een uur lang staren we voor ons uit voordat we mans genoeg zijn om de stad in te trekken.

Bezienswaardigheid 1: Karluv Most

Om van ons parkje naar een eetgelegenheid te komen, moeten we toch over de befaamde Karelsbrug, dus daar maken we dan maar meteen een uitje van. Middeleeuwse mannen staan boven op de wachterstoren te trompetteren, de straatventers proberen hun waar nog te verkopen en portrettekenaars staan hutje mutje. We zijn nog net niet aan het einde of de lucht betrekt. Terwijl het regent zitten wij op een terras onder een parasol. Na ons diner lopen we er nog een keertje over. We struikelen over de Nederlanders. Waar we in Amsterdam het idee hebben over de buitenlanders te struikelen, hebben we dat hier, euh, ook. Zo relatief weinig Nederlanders in Amsterdam, zo relatief weinig Tsjechen in Praag. Ik doe een poging om alleen nog maar Engels te praten om zelf niet ontdekt te worden, maar ik word er alleen maar giechelig van.

Getverdegatver!

In Tokan hadden we de pech een kamer boven de keuken te hebben. Nee, niet gewoon pech, Fette Pech; het was een ramp! Want álles werd gefrituurd. Tel dat op bij de dunne houten vloer van een oude berghut en voila: een eeuwige stank in je kamer. Het was zó erg dat ik met een shirt over mijn gezicht in slaap probeerde te vallen.

De laatste avond was het ergste. Er waren toen heel veel mensen komen eten, dus het vet had veel langer op het vuur gestaan. Hier, in ons hostelletje in Praag, ga ik weer bijna over m'n nek. Dat mooie blauwe shirt dat mij beschermde tegen de ergste luchten, stinkt een uur in de wind. Het vet druipt er bijna uit. De pyjama's kunnen ook meteen de waszak in. Vaarwel.