REIS - Dag 6

Bergen

Een waardig begin van de wandelvakantie vereist ook een waardig einde. We worden afgezet in Mezni Louka. Een typisch Tsjechisch dorpje-van-niks. Hier start ons grote avontuur over de relatief drukbevolkte slingerweg omhoog richting de Pravcická brána; de grootste natuurlijke stenen 'brug' van Europa. Aan het einde van het pad is een kleine open plek waar zich groepjes mensen gevormd hebben. Waarschijnlijk moed aan het verzamelen voor de lange trap in de brandende zon die naar de 'ingang' van de brug leidt.

Flauw is dat eigenlijk. De natuur 'maakt een gat' in een berg, waardoor het een brug lijkt. De mensheid vind dat interessant. Een paar Tsjechen vind dat nog veel interessanter: ze maken een mooie trap om het laatste stukje berg op te komen. Boven aan die trap plaatsen ze een balie met draaihekjes (boven aan de trap!) en alleen als je daar (na betaling van 50 kronen) voorbij bent kun je de zogenaamde brug zien. Nou, hij was mooi hoor.

Aan de andere kant van de berg gaan we weer met een slingerpad naar beneden. En beneden. En beneden. Onderaan stuiten we op een asfalten weg. Die steken we over en dan gaan we het bos weer in. We volgen de zogenaamde 'korte route' richting Mezna. Die korte route gaat mooi meteen weer omhoog. Dat valt tegen na zo'n lange afdaling. Het zweet breekt me uit en m'n hart maakt overuren. Als we even stoppen om wat water te drinken ploft m'n hoofd bijna. Na een tijdje zijn we er weer aan gewend en lopen we alsof we een simpel plattelandsweggetje in Nederland bewandelen.

Na een saai stuk moeten we ineens een kilometer aan trappen afdalen. Onderaan lopen we langs een stromend beekje. En daar komen we ineens weer een slim staaltje ondernemersschap tegen... Het pad stopt, en, oh wat handig, we kunnen verder met een bootje. Natuurlijk wel na inlevering van 100 kronen pp. Na een klein stukje varen worden we weer op de kant gezet waar het pad verder gaat. Hier lopen we veelal over metalen platen die aan de berg zijn vastgemaakt. Best wel eng, aan de zijkant brokkelen ze zelfs al een beetje af. Maar natúúrlijk komen we levend het bos weer uit.

Tot onze grote verbazing hebben we na deze heftige bergwandeldag géén spierpijn! Les: wandelen kun je leren. Na vijf dagen actief zijn stadse beentjes weer helemaal aangepast aan de ongerepte natuur!