REIS - Dag 11

Haastwerk

We hebben nog anderhalf uur voordat de trein vertrekt. In die tijd moeten we eten en drinken kopen voor onderweg én wil ik graag nog even de bioscoophal op de foto zetten. Nadat we uitgecheckt zijn stallen we onze backpacks in de luggage room van het hostel. And off we go.

Eerst de foto's. Dat gaat allemaal prima. Dan gaan we op zoek naar het kleine winkeltje waar we eerder deze week heerlijke broodjes gekocht hebben. Daar gaat het mis. We kunnen hem niet zo snel vinden en lopen daardoor te lang rond. De tijd begint te dringen. We besluiten bij het metrostation een supermarkt in te duiken. Die is zo inefficiënt ingericht dat we nog meer tijd verliezen. We beseffen dat dit behoorlijk mis kan gaan lopen. Met twee zware tassen rennen we naar de metro. Die rijdt net voor onze neus weg.

Bij onze halte racen we er uit. En ik had het al zo warm. Deels rennend en deels snel lopend snellen we naar het hostel. Daar vliegen we binnen een halve minuut weer naar buiten met onze backpacks. Rennen lukt me nu niet meer, m'n tas is te zwaar. Ik loop zo snel als ik kan. Ik krijg het heet.

In de metro lopen de zweetdruppels over mijn voorhoofd. Dat ding vertrekt maar niet en ineens stopt 'ie overal veel te lang. Het leuke geklets 'Prosim, vystup anastup, blablabla' is nu hoogstirritant en ik weet zéker dat we die trein niet gaan halen.

Op Praha Holosevice probeer ik toch te rennen. Volgens mij ziet het er níet uit. Het voelt alsof ik dribbel. Het perron ligt gelukkig minder ver weg dan ik dacht. Op de een of andere manier lopen we er zo op af. Als we niet zo in de stress hadden gezeten, hadden we waarschijnlijk eerst een heel onderzoek verricht naar wat er precies op de bordjes stond.

We denken dat we op spoor 7 moeten zijn, maar we zien er maar drie. Is er geen 7? Dan 2! Er vertrekt niets vanaf 2! Dan zien we een bekende naam en vertrektijd staan bij spoor 3. We spurten de trap op. De trein komt net binnen. Kokend van inspanning stappen we naar binnen. We sturen bijna mensen weg van hun plek omdat we zo braindead zijn door het haasten dat we het niet allemaal meer even helder weten en zien. Maar we made it! Phew!