Dode vinger

Vroeger zei mijn mama het wel eens tegen me, als het koud was buiten: "Ik heb een dode vinger". "Jaja", dacht ik dan. Maar vanmiddag in de trein: "AaAaaRrRggGhHH!!!! Het is waar!! En erfelijk!!"

Ik had het een paar dagen geleden ook wel: één vinger die wat wit was vergeleken met een paar rode eromheen, maar dat trok zo weg. Deze keer blééf ie wit... en koud... en gevoelloos: DOOD!

Bijna de hele reis van Amersfoort naar huis heb ik zitten wrijven, knijpen, bewegen en weet ik veel wat allemaal nog meer. Aan het einde van de reis had mijn vinger weer dezelfde kleur als de rest, met hetzelfde gevoel als de rest en was hij niet meer koud. Maar... juist veel warmer. *zucht*