Rare lunch

Nee, niet uitslapen vandaag, Zus en ik gaan naar de fillum! Gratiesj!

Zo eens in de tijd doet de filmkrant zo'n actie. Dan kun je vanaf zondagochtend t/m vrijdagavond bellen naar een zoveel-cent-per-minuut-nummer. Dan krijg je een verhaaltje waarmee ze tijd rekken en geld verdienen, en dan kun je vervolgens een bioscoop kiezen. Op zondagochtend half twaalf was Amsterdam al volgeboekt. Gelukkig zijn er in Utrecht nog twee plaatsjes. Ik schrijf het reserveringsnummer op mijn bonnetje.

We komen aan bij de bios. Er staat een behoorlijke rij. Bij de deur levert iedereen zijn bonnetje in. Volgens mij had ik net zo goed zelf een nummer kunnen bedenken.

We kijken naar 'The Skeleton Key' en nee, die heeft niets met skeletten te maken, maar met hoodoo. Het is best een aardige film. Er had iets meer spanning in gemogen, maar vooruit, het was de moeite waard.

Dan is het tijd voor de lunch. Zus heeft zich verheugd op een high tea. Dus lopen we naar de bakkerswinkel, waar onze moeder altijd zo vol van is. We zitten buiten aan een wiebelig tafeltje. De scones zijn jummie. Dan krijgen we nog taartjes. Argh! Ik had mij verheugd op boterhammen, hartige snacks. Als ik op de kaart kijk, zie ik inderdaad dat er duidelijk stond dat we nog taartjes kregen. Ik kan nog geen halve meer op.

Ik kom met 3,5 taartje en twee bonbonnetjes op mijn schoteltje bij de kassa: "We kunnen het niet op". "Oh, jullie hadden zeker niet zo'n grote honger?" Jawel! Maar wie eet er nou taartjes als lunch?!