Ardennen - dag 2

Ik peddel, jij peddelt, wij peddelen

De stress in mijn hoofd is weg. Eindelijk. Het is tijd voor actie! We hebben gisterenavond goed de foldertjes bestudeerd. Vandaag gaan we kayakken! Op de Lesse. We moeten eerst een stuk met de auto richting de rivier. In Anseremme gaan we tickets kopen en dan schijnt er een trein of bus te gaan naar de afvaartplek. Als we er maar wel vóór elf uur zijn.

Om vijf voor elf vliegen we na een toeristische omweg het gebouwtje binnen. "Shit, je kunt hier niet pinnen!" We leggen al ons geld bij elkaar en kunnen behalve de tickets gelukkig ook nog kaartjes voor de bus aanschaffen. Als we in de rij staan, blijkt dat A. de tas met eten niet bij zich heeft. "Rennen!"

In Houyet stroomt de bus weer leeg. Hier kunnen we speciale lichte peddels bijhuren, maar dat kan er helaas niet meer vanaf. Met peddels van hout en metaal staan we te klungelen om al onze spullen in twee waterdichte emmers te krijgen. Dat vind de uitgifteman waarschijnlijk zo zielig, dat wij de uberhippe gele peddels for free mee mogen nemen, hoezee!

We maken twee teams en worden het water in gelanceerd. Behalve de groep uit de bus, zijn er nog eens honderden andere mensen op het water. Het is Druk. Het is ook ontzettend heet. Die factordertigzonnebrand voelt als een nutteloos laagje. Na een stukje varen, meren we aan om nog een laagje op te doen. Dit is het moment waarop we ons realiseren dat de zonnebrand aantrekkingskracht heeft. De uitgifteman geeft ons cadeaus en hier vaart er iemand bijna op ons in.

Het wordt steeds drukker en drukker op de rivier. Overal lijken er kano's bij te komen. Omdat we geen zin hebben in een inhaalslag, leggen we aan bij een friterie. En verhip, we hebben nog precies genoeg centjes voor één patatje met, en één zonder. Voordat we weer gaan varen, doe ik nog een laagje zonnebrand op m'n rug. Factor 90 heb ik nu. Of was het 36, I.? Er gebeurt niets speciaals. Hm...

Inmiddels heb ik best een beetje last van mijn spieren. Dat komt waarschijnlijk doordat A., mijn kayakmaatje, meer geïnteresseerd is in wat er om zich heen gebeurd, dan dat hij mee-peddelt. "Ik moet sturen". Tja, en zelfs dat kan 'ie niet!

Dan weten we ineens waarom de zonnebrand geen impact meer had op de omgeving. De zon is weg. Het is koud nu. Door alle haast vanochtend, zijn we vergeten extra shirts mee te nemen. Zus en ik zitten dus bibberend in het bootje. Nadat we van een watervalletje afmoesten, zijn we ook nog eens doorweekt. Dus nu zitten we doorweekt, blauw én bibberend in het bootje.

Om half vijf zijn we weer in Anseremme. Gelukkig leven we uit de auto, dus al onze backpacks met droge kleding liggen lekker op ons te wachten.