Noodweer

Het is een uur of twaalf. Ik moet binnen nu en een uur bij Zus zijn. Want ik ga haar helpen het huis schoon te maken. Maar eerst gaan we samen lunchen. Daarvoor moet ik nog even naar de supermarkt. Waar ik meteen eten haal voor vanavond.

Mama komt morgen thuis van twee weken vakantie. Daarom moet het huis schoon zijn. En daarom gaan we óók cake bakken. Chinese cake, had ik bedacht. Vandaar dat ik naar het winkelcentrum ga. Eerst naar de Chinese toko en dan naar de supermarkt.

Als ik richting de uitgang van het winkelcentrum loop met een tas vol spullen en een zak brood in mijn hand, zie ik dat het ontzettend donker is buiten. Het lijkt wel half tien 's avonds. Er staan mensen te schuilen. Ik ga er bij staan. Als ik er vijf minuten sta, krijg ik een sms van een klasgenootje: "Hoe was je vakantie? Ik heb je kaartje ontvangen. Ik zit nu in Italië aan het zwembad, jouw adres heb ik helaas niet." Ik schrijf terug dat ík helaas aan het schuilen ben voor een stortbui. Drie kwartier later had ik kunnen zeggen dat ik ook aan het zwembad zat...

Want het blijft maar tekeergaan. Keiharde regen en onweer. Sommige mensen zijn ongeduldig en rennen langs, verscholen onder een klein parapluutje, diep weggedoken in een regenjas, of gewoon in hun zomerse shirtje.

Hoe later het wordt, hoe minder nut die bescherming heeft. De straat is veranderd in een rivier. Eerst zie ik wel dat er plassen komen en dat het water door de goten stroomt, maar pas als ik mensen de straat zien oversteken, besef ik hoe erg het is. De hele straat staat onder een enkelshoge laag water.

De regen mindert en ik wil mijn weg naar Zus vervolgen. Ik moet een kunstje doen om met droge voeten op mijn fiets te komen. De politie heeft inmiddels al roodwitlint gespannen. Het is op sommige plekken simpelweg te diep. Ik rijd verder.

De hele rotonde staat blank. Mensen fietsen langs met blote voeten, bang hun schoenen te verliezen. Ik besluit toch maar eerst naar huis te gaan. Daar is alles gelukkig nog droog. Tja, wat wil je, op drie hoog...

Ik word enthousiast. Hier ga ik een uitje van maken. Ik pak mijn backpack in met droge kleren en mijn boodschapjes. Ik hijs mezelf in een regenvaste outfit en stop mijn fototoestel samen met een parapluutje in een plastic zak. Daar begint mijn avontuur.

Opgewonden fiets ik weer naar het centrum. Daar wacht me een vervelende verrassing; al het water is weg. Mijn energielevel zakt drastisch. Gelukkig liggen er nog een tunnel en een oud stadsdeel op mijn route. De tunnel is afgezet, het water staat kniehoog. Politieagenten fietsen door plassen en zetten nog meer stukken straat af.

Steeds stap ik af en maak ik foto's vanonder mijn parapluutje. Wat een feestje. Vrolijk maar doorweekt kom ik aan bij Zus. Liever laat dan nooit.

Geen stoeprand.

Overdekt zwembad.