September 20, 2006

Mooie ontmoeting

Waar is ie nu gebleven? Waar zit ie? Waarom is ie me niet achterna gelopen? Waarom maak ik net kennis met een aardige man en is ie ineens verdwenen? Verdorie, heb ik dat.

Na mijn sollicitatie bij een bedrijf in Bunnik voor de functie van administratief medewerkster, loop ik terug naar het station dat er pal naast ligt. Het is twee minuten lopen en de trein gaat over een kwartier.

Een donkere man loopt een beetje verdwaasd rond te kijken bij de bushaltes en vraagt vervolgens aan me hoe het werkt. Hij moet naar Wijk bij Duurstede, maar zegt het bordje niet dat de bus pas vanaf vier uur vanmiddag rijdt? Ik kijk eens even mee, hm, inderdaad, wat raar. En aan de overkant, gaat de bus dan de andere kant op? Dat lijkt me wel, maar ik ga eens even mee kijken. Zijn bestemming staat daar ook op, de bus komt over 20 minuten, maar dat is dan meteen de laatste voor vandaag. Hij begrijpt er niets van. Ik ook niet. Hij besluit vervolgens om dan maar met de trein naar Utrecht te gaan en van daar de bus te pakken.

Zijn naam is Alan, hij komt oorspronkelijk uit South Carolina, USA en als ik in Amerika ben zal hij mij rondleiden. Hij woont al een paar jaar hier, met zijn vriendin, een Nederlandse vrouw die hij in Amerika ontmoet heeft toen ze daar op vakantie was. De afspraak was om nu vijf jaar in Nederland te wonen. Of de vijf jaar daarna weer in Amerika zullen zijn, dat weet hij nog niet.

Zijn Nederlands is erg goed voor een Amerikaan. Al is het lastig te verstaan met dat accent. "Ik denk dat ik je beter kan verstaan als je Engels spreekt." "Ja, dat zegt iedereen altijd, maar hoe kan ik dan ooit goed Nederlands leren spreken?"

Politiek, de Nederlandse bekrompenheid, zijn zoon, hoe 'wij' tegen buitenlanders aankijken, de lage huizenprijzen in Amerika, luie mensen die niet werken en van zijn belastinggeld leven, het komt allemaal aan bod terwijl we op de vertraagde trein staan te wachten.

Als ik, voor hem, de trein instap, laat hij nog iemand voor en dan zie ik hem niet meer. Een toevallige ontmoeting zonder afscheid, ik kan je vertellen, dat is een raar fenomeen.

4 Comments:

Anonymous Anonymous said...

Willekeurige mensen ontmoeten is fijn. Ik ben er zelf alleen niet zo goed in, ik straal iets uit dat gesloten is geloof ik. Dus ik heb dat nooit.

Het is eigelijk heel leuk om met willekeurige mensen te praten op straat en mensen keurig gedag te zeggen, dat is wel zo vriendelijk. Een gezellige samenleving zeg maar...

Is je arm al afgekoeld?

8:50 PM  
Blogger ploenk said...

Ik ben er ook niet zo goed in hoor, ik liep al bijna met een grote boog om hem heen ;)

Maar het is inderdaad leuk. Echter, hoewel mensen ontmoeten moeilijk kan zijn, is afscheid nemen van diezelfde mensen vaak nog moeilijker.

Met mijn arm is alles goed :)

9:46 PM  
Anonymous Anonymous said...

Ja, ja, de toevallige ontmoeting. Je kunt er wintervakanties aan over houden, zo heb ik al geleerd. Ging ik in de zomer kanovaren, was ik natuurlijk de enige buitenlandse toerist in het dorpje Uhowo. Werd ik dus geholpen door een behulpzame Pool die een beetje Engels kon, ieder woord was er een meer dan de dame die de vaartuigen verhuurde kon. Die winter ging ik dus terug naar het oosten van Polen.

Liften vond ik een tijdlang wel een interessante manier om willekeurige gesprekken te voeren. Vijfentwintigduizend kilometer verder weet ik wel zo'n beetje waar de chauffeurs het over willen hebben - en of ze uberhaupt echt graag willen praten, of alleen maar tijd en ruimte willen delen.

In de trein wilde het nooit zo lukken. Ik kwam nooit verder dan wat blikken of iets dergelijks. Wel een paar keer heel lang volgehouden.

10:07 PM  
Blogger ploenk said...

Oeh ja, wedstrijdjes 'wie kan het langste kijken'! Altijd leuk! Wel alleen met aantrekkelijk ogende personen natuurlijk ;) :D

4:45 PM  

Post a Comment

<< Home