Super Mega Dag

Ik kom om elf uur aan op kantoor. Niet omdat ik me verslapen heb of omdat de trein vertraging had, nee, omdat in mijn uitnodiging stond dat ik pas zo laat mocht komen. Vandaag was namelijk de dag van het personeelsuitje. En omdat het bedrijf gespecialiseerd is in leuke dingen doen, kunnen we er op wachten dat het heel speciaal gaat worden.

Op veler verzoek volgt hier een eerste kort instructie voor vrijdag. Niemand weet wat ons te wachten staat, alhoewel je er natuurlijk vanuit mag gaan dat het vrijdag zeer onderscheidend, marktgericht en niet op het laatst LEUK moet zijn.

Een beetje onwennig zit ik in mijn oude broek, mijn te kleine trui en mijn bergschoenen aan de lunchtafel, terwijl om mij heen de mensen gewoon zeer kekke outfits aanhebben. Ik vraag me af in hoeverre ik (on)verstandig ben. In mijn uitnodiging stond toch duidelijk:

Doe vrijdag een prettig zittend maar eigentijdse vrijetijds outfit aan. Vergeet niet dat dit bestand moet zijn tegen water, vuil en wind. Zorg dat het -ook vooraf al- wat onfatsoenlijk is ook.

Waar blijven de bazen eigenlijk? Is het weer zo slecht uitgevallen dat ze nog vanalles aan het omgooien zijn? Nee, ze komen al binnen met grote papieren tassen. Daaruit komt voor iedereen een zakje met een belegde bagel, een muffin en een flesje appelsap. Zeer onheilspellend krijgen we de volgende tip "Eet smakelijk. Je kunt het ook meenemen..." Maar omdat de bazen hun tanden in de lekkernijen zetten, doen wij dat ook maar.

Dan gaan we. Met z'n tienen lopen we het kantoor uit, allemaal met een rugzak op onze rug. De uitnodiging zei namelijk:

Het is wel aan te raden een setje schone en nette kleren mee te nemen in een rugzakje of iets dergelijks. Neem vooral geen handtassen en lastig mee te nemen spullen mee. Een fotocameraatje meenemen is altijd leuk!

Als we bij de gracht komen, vaart er net een 'watertaxi' op ons af. De baas stapt naar binnen met zijn grote weekendtas terwijl wij nog even buiten moeten wachten. Dan wenkt hij ons. Als een stelletje uitgelaten schoolkinderen stappen we allemaal het bootje in. We varen! En dan zien we pas dat de twee bazen grijnzend nog op de kant staan. Ongeloof. De 'taxichauffeur' wijst ons op de weekendtas: "Die is van jullie". Meteen maken we hem open. Er zitten acht dozen in. Met elk een mars, een pakje appelsap, een fotocameraatje (och, nu hebben we er allemaal twee) en voor iedereen een ander shirt met hetzelfde bedrijfslogo er op. Als klap op de vuurpijl is er ook voor iedereen een envelop. Aangezien de uitnodiging zei:

Jullie ontvangen ook de doornvogel kit. Hierin instructies en bescheiden om de vrijdag gezond en wel door te komen. Zelfredzaamheid zou je het thema kunnen noemen.

denken we meteen aan aanwijzingen en instructies waarbij we elkaar nodig hebben om de rest van de tocht te ontrafelen. Dit blijkt niet het geval te zijn. Maar spannend is het toch, want iedereen heeft een treinkaartje naar Wolfheze gekregen. Vrienden worden gebeld, internet wordt gecheckt, maar we komen er niet achter wat er in Wolfheze te doen is. Dan maar gewoon de trein in. We voelen ons net alsof we op schoolreisje zijn. Uitgelaten kletsend, honderd dezelfde foto's nemend en natuurlijk al ons snoep opetend.

Als we aankomen in Wolfheze gaan we in een cafe zitten. De oude man die ook aan onze tafel zit, vindt ons een beetje dom. Want wat dOEn we hier. Dan komen de bazen binnen, ze stonden in de file. Ze betalen onze drankjes en nemen ons mee naar buiten. Daar staat een rij mountainbikes klaar. Hoppa, op pad. Naar het volgende kleine dorpje. Waar we ook wat drinken in een restaurant en allemaal een regencape krijgen. Waar de ene baas het hoofd van de andere baas op heeft geplakt. Hihi. Die dingen aan en gaan! Moet er gaaf uitgezien hebben, een hele rij mensen met wapperende capes in de stromende regen. Het was in elk geval wel erg gaaf.

We komen aan bij een hotel. Daar wordt even overlegd. Terwijl de anderen zich om gaan kleden hoef ik alleen mijn regenbroek uit te doen. Ik heb nog steeds heerlijk warme voetjes en ben overwegend droog. Lang leve de afschrikwekkende uitnodiging! Om weer op kracht te komen, krijgen we een lekkere fruitsorbet. Dan worden we weer meegenomen. Met zijn allen worden we in twee auto's gepropt. Waar gaan we heen?!

Als we midden op een bospaadje stoppen hoor ik mensen al opgewonden gillen. Een paar tellen later zie ik tussen de bomen een helikopter staan. Zou het? Ja hoor! We gaan gewoon een helikoptervlucht maken! Whieie! Hier zijn gewoon geen woorden voor. Ohja, toch wel een: SUPERMEGAONTZETTENDSTOERGAAFCOOLONGELOFELOOS!





Een uur later komen we helemaal hyper het chique hotel weer binnen. We krijgen een tafel toegewezen en zittend luid pratend, wijn drinkend en nagenietend aan het eerste deel van ons diner. Een zalmdingesje eerst en daarna een aspergesoepje. Als we net de laatste happen nemen komt er een man naar ons toegelopen die eruitziet als een boswachter. De spanning neemt weer toe. We gaan allemaal nog eens naar de wc. Wat zou er nu weer komen?



We lopen met de man een stuk het bos in. Daar staan vijf wagentjes klaar. Ze lijken een soort kruising tussen karts, botsauto's en gewone auto's. Hier gaan we mee rijden! Nouja, de helft van de mensen dan. Rijbewijsmensen. Maar ik niet hoor, ik ga gewoon bijrijderen! We racen over straten en door bossen. Het is super! De wind in je haren en helaas ook, de modder in je gezicht. Maar het is supergaaf. Als we weer terugkomen in het hotel, behalve uitgelaten ook smerig deze keer, gaan we weer verder met ons diner. Een hoofdgerechtje met heerlijke kip en een schilderachtig dessert. Ik ben inmiddels mijn tijdsbesef totaal kwijt.







Als we na het diner in de lounge gaan zitten blijkt het al half tien te zijn. We drinken nog wat, vallen bijna in slaap, maken nog wat foto's en bellen een taxi. De meeste mensen worden hiermee naar het station gebracht. Ik ga met nog een collega met de baas mee, aangezien we allemaal bij elkaar in de buurt wonen.

Ik word afgezet in het centrum. Helemaal hyper loop ik met grote passen richting de kroeg. Als twee aangeschoten mannen aan me vragen waarom ik zo hard loop kan ik het niet laten om te vertellen dat ik nog vol zit met adrenaline omdat ik in een helikopter heb gezeten. Ook in de kroeg blijf ik maar stralen. Ik heb een superdag gehad. Mensen, bedankt!