Onnodig bang

Oeioeioei, wat was ik zenuwachtig vanmorgen. Al de hele week was het me gelukt om niet aan het gaatje in mijn kies en de tandarts te denken, en zelfs tot een half uur van tevoren ging het goed (gewoon een luikje in m'n hoofd dichthouden). Maar daarna sloeg het in alle hevigheid toe. Mijn hart bonkte bijna mijn borstkas uit, ik kreeg zweethanden en ik kon niet vrolijk meer kijken. In de tandartsstoel vertelde ik de assistente dat ik bloednerveus was. Ze probeerde me gerust te stellen: "Je voelt alleen het prikje van de verdoving en dan heb je het ergste gehad, daarna voel je niets meer". Maar ik werd er niet gerust op en moest denken aan al het gekraak en gedoe bij het trekken van mijn verstandskiezen. Maar verdorie nog aan toe, ze had gelijk. Het duurde wel wat lang voor de verdoving werkte omdat ik zo bang was en toen nóg dacht ik dat hij niet werkte (waarbij ik weer refereerde aan de kaakchirurg, omdat ik daar mijn hele wang meteen al niet meer voelde), maar toen de boor mijn kies raakte, ging alles goed. Alleen het hoge schurende geluid was wat vervelend. Na een half uur stond ik weer buiten. Trillend op mijn benen, dat wel, maar zonder een grijntje pijn gevoeld te hebben. PFOEI!