On route

Toen ik met Pasen een tripje maakte door het zuiden van Nederland vertelden de mensen bij wie ik sliep dat er een HC-party zou zijn in Berlijn. Daarbij hoorde de mededeling dat ik echt mee moest gaan. Peter bood zelfs een lift aan. Na een paar weken dubben was ik eruit, ik ging mee. Peter plaatste een oproepje op een daarvoor bestemde site om nog twee bijrijders te krijgen. Uit de 28 reacties koos hij de jongen die op bezoek ging bij zijn ouders in Braunschweig en de jongen die maar mailtjes bleef sturen omdat hij heel graag naar zijn vriendin wilde. Al in de jungle van Houten blijkt dat Peter er zin in heeft. Scheuren maar. Eenmaal in Duitsland wordt het helemaal extraordinary. Cliffnogwat en ik kijken vanaf de achterbank precies op hetzelfde moment op de kilometerteller. We kijken elkaar aan en controleren onze gordels nog eens. Ramen beginnen te wapperen en de muziek moet harder. Maar Peter is een goede chauffeur en al snel zijn we aan de snelheid gewend. Ik moet wel lachen aan het oplichtende bordje boven de weg 'pas op maximumsnelheid 120'. Helaas belanden we keer op keer in een file. Met de plattelandskennis van Ulf omzeilen we gelukkig wel de file van 32 kilometer. Om een uur of tien, half elf komen Peter en ik aan op ons eindpunt.


De teller


De bordjes boven de weg