Off we go

Om half twaalf stap ik de trein in met een zware backpack op mijn rug en een zware rugzak in mijn hand. Omdat ik niet weet wat ik moet verwachten, heb ik namelijk maar genoeg eten en drinken meegebracht. En twee slaapzakken en schone kleren natuurlijk. Maar hoe komt dat toch zo, dat iedereen je ineens aan gaat staren, als je zo'n grote tas op je rug hebt? In dit geval is het echter wel redelijk handig. Want als ik op station Houten (what the fuck moet ik in Houten, blijf lezen) aankom, wordt ik meteen aangesproken door een alternatieve jongeman met een Duits accent: "Jij gaat zeker ook naar Duitsland?" "Ja, met Peter, naar Berlijn, rijdt jij ook met hem mee?" "Ja, en het is nog goed dat ik jou vindt, want ik heb geen telefoon en ik kan hem niet vinden. Ik ben trouwens Ulf" "Hoi Ulf, ik ben ploenk, ik zal Peter eens even bellen." Peter: "Denk ik, laten we maar afspreken in het kleine gehucht Houten, dan kunnen we elkaar makkelijk vinden, is het hier een doolhof, maar ik kom eraan!" Een half uur later zitten we eindelijk in de auto, samen met nog een vierde persoon, ene Cliffton (of was het nou Clifford?) met een Surinaams accent. Off we go! Op weg naar Berlijn.


Ulf op een parkeerplaats in Duitsland