Rare mensen

Ohja, ik moest nog even vertellen van vrijdag. Mijn oudklasgenootje M. en ik trekken namelijk altijd rare mensen aan als we samen op pad zijn. De vorige keer troffen we een Hare Krishna en een mannelijk vrijgezellenfeestje, deze keer ging het nog een stapje verder.

We zitten in een restaurantje te kletsen en ineens komt er een man op ons afgestommeld. Hij zegt gedag, dus we zeggen vriendelijk wat terug. Hij vraagt of hij aan het tafeltje naast ons mag gaan zitten. Geen probleem natuurlijk. Dat zitten dan. Maar dat 'ie vervolgens in dronken en slecht verstaanbaar Engels gaat vertellen dat 'ie uit Maleisie komt, al vijftien jaar in Nederland woont en nog steeds geen Nederlands spreekt, dat is al wat minder leuk.

Als we hem aangehoord hebben en weer met elkaar gaan praten vind 'ie het vervolgens nodig om ons te onderbreken: "HELLO, yoohoo, excuse me". Geen idee wat 'ie allemaal zegt en wil, maar het komt erop neer dat hij ons onbeleefd vindt, omdat we met elkaar gaan praten terwijl hij wat wil zeggen. Ja daahaag!

Als we later in de MacDonalds zitten (ja, sorry, we hadden zin in een McFlurry), komt er een zwerver die ons vraagt om op zijn spullen en zijn hondje te passen. De plastic tas wordt tegen de stoel aangezet en het hondje aan de tafelpoot gebonden. De man is heel vriendelijk, hoeft geen euro voor een kopje koffie, en zijn hondje is buitengewoon goed opgevoed. Dat is al een leukere rare ontmoeting natuurlijk.

Als we vervolgens later naar de trein lopen vragen drie buitenlandse meisjes waar ze het Red Light District kunnen vinden. 'Sorry, dit is misschien een rare vraag, maar...'. Haha, ik ben benieuwd wat we de volgende keer gaan beleven.