Toppunt van narigheid

De tweede nacht was het mijn beurt op de bank. Ik had me op het ergste ingesteld, maar het viel mee. Toch was ik brak. "Ik wil naar huis", pruilde ik. Maar Vriend wilde er niets van weten. Op naar Den Haag!

Dus we stapten in de tram en we gingen op weg. De Parlementsgebouwen, Paleis Noordeinde, monumentje hier, monumentje daar, we hebben alles gezien. Tijd voor wat meer verdieping. Museum 'Escher in het Paleis' bleek erg leuk. Zo leuk, dat we ineens wel erg weinig tijd hadden om nog op tijd bij het Omniversum te komen.

Stipt vier uur stappen we bij het Museon uit de tram. De film begint al. Maar misschien kunnen we het nog halen. Het Omniversum ligt immers om de hoek. Snel, rennen! "Ik ga over het kunstwerk!", roep ik, als ik een lange rij aan elkaar liggende cirkelvormige stenen zie.

"Krak", zeggen de stenen. Oeps, dit was geen stuk beton met een randje bakstenen, dit was een vijverachtig ding met een centimeterdikke laag ijs. Daar sta ik, met een natte broek tot net onder mijn riem, soppende schoenen en doorweekte handschoenen. Dat wordt zeker geen film meer...