Schoenen, schoenen, schoenen...

Vroeger wou mijn moeder al nooit met mij de stad in om nieuwe schoenen te gaan kopen. Ik was een hél. Nog steeds helaas...

Het eerste grote moeilijke punt is dat alle schoenenwinkels vinden dat maat 42 geen vrouwenmaat is. Of die zaken nou duur en degelijk zijn of cheap. Als er al schoenen zijn in maat 42, dan zijn dat er altijd maar heel weinig. Vaak probeer ik uit te wijken naar de herenschoenen, maar dat werkt toch meestal ook niet.

Moeilijk punt twee is niet de grootte van mijn voeten, maar de vorm van mijn voeten. Ik heb eens ALLE schoenen bij Britain gepast die ik leuk vond (en dat zijn er veel!) en daarvan was er maar één paar dat mij goed zat. Mijn tenen zijn denk ik te lang. En te breed. En mijn hiel te klein ofzo...

Derde moeilijke punt zijn de schoenen zelf. Te dikke zolen, te dunne zolen, te plastic-achtig, rare kleuren, puntneuzen, foute naden, of gewoon helemaaaal niet mijn smaak!

Toen mijn voetje nog in het gips zat, wou ik zoooo graag nieuwe schoenen kopen. Nu denk ik: "Laat maar, ik loop wel de hele winter op mij gympies!!! Gr#%hH&#r!!!"