De prinses van Ploenk

Er was eens een prinses. Het was de prinses van Ploenk. Ze zat opgesloten. Hoog boven in haar toren. Ze was gelukkig. Het was fijn daarboven in haar torenkamer. Maar na een paar jaar begon het behang te vervelen. Ze liet de muren in een andere kleur verfen. Het hielp niet. De prinses fleurde even op, maar het werd nooit meer hetzelfde. Steeds vaker keek ze uit het raam. Verlangend keek ze naar de glooiende groene velden. Steeds vaker dacht ze eraan om het raam uit te klimmen. Maar het leek haar doodeng en ze zou nooit meer terugkunnen naar haar kamer. Ze twijfelde dagen- en nachtenlang. Toch nam ze al snel een definitief besluit. Ze gooide een touw naar beneden en klauterde haar vrijheid tegemoet. De eerste weken waren verschrikkelijk. Het was koud zonder een dak boven haar hoofd en ze miste zelfs dat vreselijke behang. Maar na een paar weken ging het beter. Ze besefte wat ze allemaal gemist had. Ze bloeide op, net als de krokusjes en madeliefjes die stuk voor stuk de grond uitkwamen. Zo was de prinses niet langer de prinses van Ploenk. Ze was nu de vrijbuiter van Ploenk. En opnieuw werd ze gelukkig.