Dankuwel

Als ik de metro instap vraagt een schattig kabouterachtig mannetje aan me of de volgende halte Amstel is. Ik weet het niet, want ik neem deze metro zelf ook nooit, maar ik was net van plan om op de kaart te kijken. Het mannetje kijkt mee.

"Oh nee, het is inderdaad de halte daarna pas. Ja, weet je, ik ga ook nooit met de metro. Ik hou niet zo van dat massagedoe. Ik woon al jarenlang hier en ik ga nooit met de metro. Maar ik wilde voor kerst iets kopen voor mijn kleinzoontje en hij wil iets van Ajax. Dus ik ben net naar de Arena geweest. En toen ben ik in de verkeerde metro gestapt. Je kent het wel hè, dan komt ie aanrijden en spring je er snel in, zonder te kijken. Nou ja, heb ik een leuk ommetje gemaakt."

Sommige mensen zijn vervelend als ze tegen je beginnen te praten. Maar deze man is gewoon vertederend. Zou hij helemaal niet zo vaak buitenkomen? Hij houdt er in ieder geval erg van om te praten. Vrolijk gaat hij verder.

"Groot joh, die Ajaxwinkel. En ze hebben echt de raarste dingen. Glaswerk, T-shirts en alles met Ajax. Maar echt zo groot. Ik voelde me wel een beetje gênant. Net zoals vroeger. D'r was destijds één of andere bekende zanger in Nederland. Toen ben ik ook voor een kleine meid een handtekening gaan halen. 'Wat moeten ze wel niet van me denken', dacht ik toen. 'Ik hoop maar niet dat ze denken dat ik fan ben.' Om als 25-jarige jongeman een handtekening vragen aan zo'n belhamel. Nee, ik hou echt niet van die massahysterie. Als iets helemaal in is, dan hoef ik het niet. Ik ga er niet in mee. Maar net in die winkel had ik dus hetzelfde gevoel. Ik ben nu 72 en ik kijk heus wel eens een wedstrijd, de belangrijke. Maar als ze nu maar niet denken dat ik fan ben. Nou, we zijn er alweer. Fijne feestdagen"

Zo'n gesprek is nou leuk.