Eindelijk!

We wonen nu zo'n negen maanden in dit huis. Eind november 2003 ruilden we een oud, saai rijtjeshuis in een net-niet-stad in tegen dit gezellige kleine appartement in onze oude vertrouwde geboortestad. Dat werd tijd!

Toen de woningbouwvereniging nog werkte met leeftijdgrenzen kregen we net op het nippertje het saaie rijtjeshuis. We waren destijds erg blij. Na grote investeringen bleken we echter niet goed op te kunnen schieten met de buren en werden we het heen en weer fietsen naar onze vorige woonplaats, waar we ons hele leven nog hadden, zat. Ook straalde het huis weinig warmte en sfeer uit. We gaven toe dat we het niet echt naar onze zin hadden.

Toen kwamen we erachter dat er zoiets als woningruil bestaat. Zelfs met huurhuizen. We hebben een tijdje zelf actief gezocht, zonder resultaat. Maar na een poosje nam iemand contact op met ons. We zijn gaan kijken en waren meteen verkocht. Na een paar maanden papierwerk was het zover. We konden een vrachtwagen huren, vrienden inschakelen en sleutels omwisselen. We voelden ons meteen thuis.

In het begin was het veel klussen en het enige meubelstuk wat we nog hadden was de bank. Voor de rest zaten alle spullen in dozen. De tv stond op het bureau in de huiskamer. Op een gegeven moment waren de grootste dingen klaar, de muren geschilderd en behangen en de vloer bedekt. We kochten kasten, tafels en stoelen en we waren blij. De laatste paar deuren zijn echter nog steeds niet geschilderd.

Afgelopen zaterdag kreeg ik een opleving; er moest weer eens iets gedaan worden. De gangkast, die al die tijd open stond, eerst omdat hij ongelofelijk stonk naar kattenpis en vervolgens omdat we merkten dat er gewoonweg geen sleutel meer was, was een doorn in mijn oog. In een middag hebben we hem leeg gehaald, alle rotzooi uitgezocht, schoongemaakt, geschilderd, een vloertje er in gelegd en weer ingeruimd. Eindelijk! Ik heb nog een dag last gehad van spierpijn, maar ik was/ben trots!