Dood aan de wespen!

Al de hele zomer had ik last van wespen. Ik kon niet lekker buiten zitten met een drankje, ze kwamen af op mijn broodje met brie en zelfs s'avonds op een terrasje waren mijn patatjes niet veilig. Gek werd ik er van!
Het grootste deel van de tijd kon ik er rustig onder blijven, gewoon een beetje wegwuiven dat beest, of hem even op m'n stukje vlees laten zitten. Wespen zijn geen ziekte-overbrengers leerde ik, en als ze hebben wat ze willen gaan ze weer.
Maar af en toe werd het echt te gek, dan vlogen ze rond m'n kop, of gingen laag over de grond richting mijn broekspijp. Dat waren momenten dat ik als een debiel rondjes ging rennen om dat beest maar van me af te schudden, wat helaas niet altijd wilde lukken.
Gisteren was het weer zover, ik was op m'n balkon een aan het boekje lezen, en toe kwam er weer één. Eerst bleef ik nog even rustig zitten, maar al snel voelde ik me echt aangevallen. Ik rende de kamer in en trok het gordijn voor de deuropening. Gelukkig stond mijn lege glas nog buiten op de tafel, die hij ook wel aantrekkelijk vond. Toen ik door het raam keek, zag ik dat hij op de bodem zat. En toen kwam mijn killerinstinct naar boven...
Ik haalde in de keuken een ander glas, dat precies in mijn glas paste. Ik ging weer naar buiten en sloot het beest op. Als een gek begon hij te vliegen, maar ik snelde naar de kraan. Daar heb ik hem verzopen. Eerst lag hij nog een tijdje te spartelen met een mooi luchtpantser om zich heen, maar na een tijdje lag hij tegen het plafond dood te zijn.
De zomer is bijna voorbij, maar er moest toch minstens één wesp boeten voor al die rusteloze uurtjes die hij me samen met zijn vriendjes heeft bezorgd.